Wybrane aspekty konkurencyjności polskiego przemysłu w dobie globalnych wyzwań rozwoju

Jedną z głównych cech współczesnej gospodarki światowej jest postępujący proces jej globalizacji, przejawiający się m.in. znoszeniem kolejnych barier w przepływie towarów i usług oraz czynników produkcji. Próba przebudowy polskiej gospodarki po 1989 r. z myślą o dostosowywaniu jej do wymagań integrującego się rynku światowego oznaczała konieczność uruchomienia procesów gospodarczych prowadzących do zwiększenia zdolności konkurencyjnej naszej gospodarki. W warunkach gospodarki rynkowej proces ten w dużej mierze uzależniony jest od działań podejmowanych przez poszczególne przedsiębiorstwa. Jednakże w polskich realiach prowadzenie działalności gospodarczej nadal obwarowane jest wieloma barierami, m.in. natury organizacyjnej (np. brak zaplecza instytucjonalnego wspierającego rozwój przedsiębiorczości), administracyjnej (rozbudowane procedury, biurokracja, zmienność przepisów), finansowej i fiskalnej (zadłużony budżet ogranicza możliwości dostępu do kapitału, wysokie stopy podatkowe), co w znacznym stopniu ogranicza swobodę działania. Taka sytuacja pozwala wysnuć wniosek, iż prowadzona od ponad10 lat restrukturyzacja polskich przedsiębiorstw, rozumiana jako radykalna zmiana w co najmniej jednym spośród trzech wymiarów organizacji, tj. w zakresie działania, strukturze kapitałowej lub organizacji wewnętrznej firmy, miała charakter wstępny. Istotą restrukturyzacji powinno być bowiem zwiększenie konkurencyjności.