Fatal outcome of anaphylaxis – triggers, cofactors, management, prevention and forensic aspects

Anaphylaxis is a life-threatening condition characterized by a rapid onset, requiring immediate intervention. It occurs through immunologic or non-immunologic mechanisms and can be triggered by various factors such as foods, medications or insect venoms. The spectrum of symptoms is broad, with skin, respiratory, and gastrointestinal symptoms being most commonly observed. Diagnosis relies on clinical criteria, with the primary treatment involving the intramuscular administration of adrenaline. Prevention involves avoiding triggers and if avoidance is not possible, desensitization should be considered. Deaths from anaphylactic shock are rare and often result from delayed or improper medical assistance and the absence of witnesses to summon help. It is estimated that around 1% of anaphylactic shock cases result in death. Deaths from intentional attempts to induce anaphylactic reactions through suicide are rare. Postmortem diagnosis presents a challenge due to the lack of specific changes, therefore it is essential to thoroughly assess the circumstances of death, medical history and exclude other potential causes. Identifying factors that may trigger an anaphylactic reaction, such as ingested foods or contact with allergens is crucial. A rapid and accurate diagnosis is key to avoid errors resulting from post-mortem processes. Histopathological examinations and the measurement of biochemical markers, such as tryptase and IgE levels, may be helpful in determining the cause of death.

Anafilaksja to stan zagrażający życiu, charakteryzujący się szybkim przebiegiem i wymagający natychmiastowej interwencji. Zachodzi zarówno w mechanizmie immunologicznym, jak i nieimmunologicznym. Wywoływana jest przez różnorodne czynniki, takie jak pokarmy, leki czy jady owadów. Spektrum objawów jest bardzo szerokie; najczęściej obserwuje się objawy skórne, ze strony układu oddechowego oraz pokarmowego. Diagnostyka opiera się na kryteriach klinicznych, a głównym elementem leczenia jest domięśniowe podanie adrenaliny. Prewencja polega na unikaniu wyzwalaczy, a gdy nie jest to możliwe, należy rozważyć przeprowadzenie desensytyzacji. Zgony spowodowane wstrząsem anafilaktycznym są rzadkie i często wynikają z opóźnionej lub niewłaściwej pomocy medycznej oraz braku świadków, którzy mogliby wezwać pomoc. Szacuje się, że około 1% przypadków wstrząsu anafilaktycznego kończy się zgonem. Rzadko dochodzi do zgonu w wyniku samobójczych prób poprzez celowe wywołanie reakcji anafilaktycznej. Diagnostyka pośmiertna stanowi wyzwanie ze względu na brak specyficznych zmian, dlatego należy dokładnie ocenić okoliczności zgonu, historię medyczną oraz wykluczyć inne potencjalne przyczyny. Istotne jest zidentyfikowanie czynników mogących wywołać reakcję anafilaktyczną, takich jak spożyte pokarmy czy kontakt z alergenami. Kluczowa jest szybka i dokładna diagnostyka w celu uniknięcia błędów wynikających z procesów rozkładu ciała po śmierci. Badania histopatologiczne oraz oznaczenie markerów biochemicznych, takich jak poziomy tryptazy i IgE, mogą być pomocne w ustaleniu przyczyny zgonu.