Kwestia języka w filozofii Martina Heideggera

Kwestia języka w filozofii Martina Heideggera pojawia się zarówno we wczesnym projekcie ontologii fundamentalnej, jak i w tak zwanym myśleniu po zwrocie. Problematyczność tego zagadnienia wyraża się choćby w mnogości stosowanych terminów. Bycie i czas to w wybranych fragmentach wyczerpujące studium „mowy” (Rede) jako swoistego ekstatycznego, a zatem otwartego i transcendującego bycia jestestwa, które buduje i potwierdza poprzez ów modus bycia przestrzeń wspólnotowości. Późny Heidegger podejmuje kwestię języka w kontekście metafory czwórni świata, wiążąc ją ściśle z tzw. myśleniem poetyckim – wywód ten daleko odbiega od analiz egzystencjalnych jestestwa. „Język” (Sprache) to – jak pisze Heidegger – domostwo ludzkiego bycia, w którym uprzywilejowane miejsce zajmują poeci, jedynie oni potrafią bowiem czytać znaki, jakie w otwartej przestrzeni między Niebem i Ziemią pozostawiają Śmiertelnym Bogowie. Topografię owej wieści (Sage) prezentuje Heidegger w wielu miejscach swej drogi do „innego myślenia”.

Martin Heidegger uses different words to express the problematic issue of language and ex- plain what it is. In the fundamental ontolog y Heidegger focuses on speech. This existentiale ( Existenziale ) is the means of being-in-the-world that indicates the area of community and is a consequence of the initial disclosedness of Dasein . However, this is not the most important aspect of language issues in Heidegger’s philosophy. According to his Letter on humanism , lan- guage is the house of being and human beings dwell in its home. A human being is not Dasein and language is not speech. Moreover, language is not a tool for expression of thought. In late Heidegger’s philosophy, the question of language is related to poetical thinking and brings with ‘the fourfold’ metaphor.