Effect of catfish production on welfare of smallholder farmers in Osun State, Nigeria

The study examined the effect of catfish production on smallholder farmers’ welfare in Osun State, Nigeria using the Odo-Otin Local Government Area of Osun State as a case study. A purposive sampling technique was used in selecting 109 farmers and a structured questionnaire was used to collect data. Descriptive statistics, gross margin analysis and a multiple regression model were used to analyse data. Results show that the majority (67.9%) of the catfish farmers were male, married (64.2%), with s mean age of 44 years (±13.1), and more than three-quarters (78.9%) had tertiary education. The majority of the catfish farmers (85.3%) raised fish to table size (grow-out) and 55.0% used static renewal technology. The average gross margin of ₦172,246 ($545) per production season (5–6 months) and BCR of 1.66 indicate that catfish farming is profitable and feasible. Regression results indicate that cost of feed and quantity of catfish harvested significantly increase the quantity of catfish sold, and quantities of catfish harvested and sold significantly increase food expenditure by farmers. Therefore, farm inputs (especially feed) should be subsidised by governments to encourage effective use of inputs to increase catfish production and subsequently, the welfare of farmers. Also, effort should be intensified at building the capacity of the farmers through education so as to enhance the adoption of technology which would invariably translate to better yields and income.

Na potrzeby niniejszego artykułu zbadano wpływ produkcji suma afrykańskiego na dobrobyt rolników z małych gospodarstw w stanie Osun w Nigerii. Jako studium przypadku przyjęto lokalny obszar administracyjny Odo-Otin w stanie Osun. Techniką doboru celowego wyłoniono 109 respondentów, przy zbieraniu danych posłużono się kwestionariuszem ustrukturyzowanym. W celu przeanalizowania danych skorzystano ze statystyki opisowej, analizy marży brutto oraz modelu regresji wielorakiej. Wykazano, że większość badanych rolników stanowili mężczyźni (67,9%) i osoby pozostające w związku małżeńskim (64,2%); średnia ich wieku wynosiła 44 lata (±13,1), a trzy czwarte (78,9%) miało wykształcenie wyższe. Większość hodowców (85,3%) hodowała ryby do osiągnięcia przez nie długości charakterystycznej dla ryb towarowych, a 55% respondentów do oceny wody wykorzystywało testy semistatyczne. Średnia marża brutto wynosząca 172 246 ₦ (545 USD) na sezon produkcyjny (5–6 miesięcy) oraz wskaźnik BCR (B/C) na poziomie 1,66 wskazują, że hodowla suma afrykańskiego jest opłacalna i efektywna. Analiza regresji wykazała, że koszty żywienia oraz liczba poławianych ryb znacząco zwiększają ich sprzedaż, natomiast liczba poławianych i sprzedawanych ryb znacząco zwiększa wydatki rolników na karmę. Zatem nakłady (szczególnie na żywienie) powinny być subsydiowane przez władze w celu wsparcia efektywnego wykorzystania tych nakładów dla wzrostu produkcji sumów afrykańskich, a w efekcie dla poprawy dobrobytu rolników. Należy również zintensyfikować starania ukierunkowane na rozwój umiejętności rolników przez kształcenie ułatwiające przyswojenie nowych technologii przekładających się na zwiększenie produkcji i dochodu.