Edukacja całożyciowa osób starszych z perspektywy biopsychospołecznej

Współcześnie, w dobie szybko dokonujących się̨ przemian we wszystkich sferach funkcjonowania człowieka, wyjątkowego znaczenia nabiera edukacja. Również w okresie starości człowiek poszukuje obszarów i form działalności, które pozwoliłyby mu odnaleźć́ się̨ w nowej rzeczywistości. W świetle obecnej i prognozowanej sytuacji demograficznej, charakteryzowanej przez znaczący wzrost udziału ludzi starszych w ogólnej liczbie ludności, potrzeba nauki przez całe życie staje się̨ kluczowa. Bazując na tradycyjnym przeglądzie literatury przedmiotu, autorki artykułu obrały sobie za cel przedstawienie procesu starzenia się z dwóch perspektyw: wyzwań związanych ze zmianami w płaszczyźnie biologicznej, psychologicznej i społecznej, wpływających na zdolność i efektywność uczenia się̨, oraz szans, jakie niesie ze sobą uczestnictwo w działaniach – zwłaszcza o charakterze edukacyjnym - podejmowane w starości. Przytaczane doniesienia naukowe wskazują, że proces prawidłowego starzenia się, choć niewątpliwie wymaga dostosowania oddziaływań edukacyjnych do możliwości funkcjonalnych odbiorców, nie stanowi przeszkody w uczeniu się przez całe życie, a szczególnie cenną strategię kompensującą zmiany będące wynikiem starzenia się stanowi uczestnictwo w nieformalnych, nie związanych z ocenianiem zajęciach, zwłaszcza jeśli jest ono długotrwałe.