Już Po Osiekach?

Tekst prezentuje sposób interpretacji Międzynarodowych Spotkań Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki w Osiekach poprzez kilka kluczowych strategii artystycznych oraz ich zastosowania w późniejszych działaniach - jako pewnego rodzaju zespołu wzorców i matrycy dla niezależnych inicjatyw artystycznych. Prezentowane wydarzenia, które miały miejsce po 1981 roku, po zakończeniu „Osiek”, świadczą o sile oddziaływania i powracającej potrzebie stojącej za większością podobnych działań i pozwalają zrozumieć zjawisko specyficznych metod organizowania się samych artystów i powoływania sytuacji oraz przestrzeni zapewniających im jak największą wolność wypowiedzi, tworzenia i funkcjonowania. Na elementy obecne w sposobie funkcjonowania „Osiek”, przeniesione w różnym stopniu do wielu inicjatyw dekady lat osiemdziesiątych to między innymi okolicznościowe publikacje składanych przez samych uczestników i pomiędzy nich dystrybuowane, poszerzanie kręgu uczestników o osoby spoza tzw. świata artystycznego, po poszukiwanie alternatywnych miejsc takim spotkaniom i konfrontacjom sprzyjających. Tekst opisuje takie zjawiska jak Sztuka prywatna, Kultura zrzuty , alternatywne miejsca sztuki, wydawnictwa artystyczne: Fabryka, Tango oraz niezależne wydarzenia artystyczne: Kolęda i Pielgrzyma Artystyczna, Plenery w Teofilowie, Plenery w Karlinie. Te inicjatywy jak i wiele innych podejmowanych w dekadzie lat osiemdziesiątych. łączy niezwykła energia i nieszablonowa odwaga uczestników. Nie wynikały one jednak jedynie z konfrontacji z ówczesną sytuacją polityczną lecz, tak jak i w dekadach poprzednich, z immamentnej wartości przenikającej ducha sztuki – potrzeby wolności. Prezentowane strategie odnaleźć można w licznych inicjatywach podejmowanych w kolejnych dekadach, aż po dzień dzisiejszy.