ESCHATOLOGIA I EPIKUREIZM W STAROŻYTNYM ŚWIECIE: JULIAN KUŁAKOWSKI O LUDZKIEJ NATURZE W MITOLOGII GRECKO-RZYMSKIEJ

Julian A. Kułakowski (1855-1919), Professor of the Roman rhetoric on the Imperial St. Włodzimierz’s University, Russified Pole, gave two public lectures in Kiev, one was about Lucretius (in 1887), the second one about Epicurus (in 1889). In 1899 he published the book titled: "Death and immortality in the ancient Greeks’ images". Taken together, they are probably the first in the Russian humanities historico-philosophical views that concern the process of the integration of the form of Greco-Roman world view into eschatology and epicureanism at that time, views that at the turn of the XIX and XX century were moderated by decadent (tu brakuje słowa w polskim abstrakcie) of the intellectuals of the Silver Age. In the article, on the basis of archives, careful reading and analysis of different contexts, the problematics of the history, theory of origin and functioning in the mythico-poetical space of this epoch was elaborated. The article shows the way in which Kułakowski reconstructs the ancient idea of human being based on the mythical attributivity, wherein human being functions integrally and exhaustively in both: the realistic world, and in the afterlife. This situation results from the specific corporality figure construed on the basis of the myth, corporality that has different levels and embraces the body, as well as the soul, and finally it allows this human soul to continue the existence in the afterlife.

Julian A. Kułakowski (1855-1919), profesor rzymskiej retoryki, Cesarskiego Uniwersytetu Św. Włodzimierza, zrusyfikowany Polak, wystąpił w Kijowie z dwoma wykładami publicznymi: o Lukrecjuszu (1887) i Epikurze (1889). W 1899 roku opublikował książkę „Śmierć i nieśmiertelność w wyobrażeniach starożytnych Greków”. Rozpatrywane łącznie, teksty te są prawdopodobnie pierwszymi w rosyjskiej humanistyce historyczno-filozoficznymi poglądami dotyczącymi procesu włączenie form światopoglądu grecko-rzymskiego do ówczesnej eschatologii i epikureizmu, które na przełomie XIX-XX wieku zostały złagodzone dekadenckimi intelektualistów Srebrnego Wieku. W artykule na podstawie materiałów archiwalnych i uważnej lektury i ponownego odczytania kontekstów rozpatrzono problematykę historii i teorii ich powstawania oraz funkcjonowanie w mityczno- poetyckiej przestrzeni postgutenbergowskiej epoki. Artykuł ukazuje jak Kulakowski rekonstruuje antyczną wizję człowieka zbudowaną na atrybutywności mitycznej, w której człowiek integralnie i całościowo funkcjonuje zarówno w świecie i w rzeczywistości pozagrobowej. Wynika to ze specyficznej, ukonstytuowanej na micie, figury cielesności, która posiadając różne poziomy jakościowo obejmuje zarówno ciało jak i dusze, pozwalając duszy ludzkiej kontynuować istnienie „po śmierci”.