O przyrodniczo-społecznej szkodliwości praktyk łowieckich

Obecny model gospodarki łowieckiej, skoncentrowany głównie na zabijaniu niezliczonych osobników gatunków łownych oraz czerpaniu z tego gratyfikacji finansowej i satysfakcji psychicznej, absolutnie nie spełnia kryteriów zarządzania, które można nazwać zrównoważonym, etycznym i merytorycznie uzasadnionym. Tekst stanowi przegląd argumentów za stanowiskiem, że moralne zło polowania wraz z całą kulturą łowiecką nie są racjonalnie możliwe do usprawiedliwienia. Będę uzasadniał, że nie istnieje żaden sensowny argument za utrzymaniem gospodarki i kultury łowieckiej w bieżącym, archaicznym stanie, wobec czego konieczna jest natychmiastowa reforma systemowa rodzimego modelu gospodarki łowieckiej. Istnieje obszerna lista zarzutów wobec różnych aspektów działań myślowych, które zostaną tutaj przedstawione i krótko scharakteryzowane. Zreformowana instytucja łowiecka, wyposażona w weterynaryjnie przeszkoloną służbę, powinna chronić interesy dzikich zwierząt poprzez metody łagodzenia konfliktów na linii człowiek-zwierzę, a więc poprzez odławianie, płoszenie, wygradzanie czy bioasekurację, wraz z profesjonalną utylizacją zainfekowanych zwłok zwierzęcych. Główną rekomendacją dla skostniałej tradycji łowieckiej jest apel o posłuchanie głosu specjalistów, reprezentujących nauki przyrodnicze.

The current model of hunting economy, focused mainly on killing innumerable number of game species and finding joy and benefit in it, does not totally fulfil criteria of sustainable, ethical and rational management. This work provides an overview of evidences that the moral evil of hunting, together with the whole hunting culture, are not rationally justifiable. I am going to validate there is no reasonable argument for maintaining hunting economy and culture in the on-going, archaic condition. I maintain that therefore an immediate system reform of our hunting economy is necessary. There is a broad list of objection to the different aspects of hunting practices, which are presented and discussed in short in the paper. A reformed hunting institution, endowed with veterinary service, should guard some animals’ interests by different strategies of assuaging some conflicts among people and animals, as catching alive, flushing, separating or biosafety and professional reprocessing of infected corpses. The main recommendation for the ossified hunting tradition is the appeal for listening to the opinion of experts in natural sciences.