Zjawisko niewidoczności w czasach zdalnego nauczania jako bezprecedensowy sprawdzian współodpowiedzialności w edukacji

CEL NAUKOWY: Celem rozważań jest zaprezentowanie i możliwie wieloaspektowe omówienie zjawiska uczniowskiej „niewidoczności” w czasach, gdy nauka systemowa po raz pierwszy została realizowana w formie distance teaching. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Głównym problemem publikacji jest ujęcie i w konsekwencji zaprezentowanie wieloaspektowości zjawiska uczniowskiej „niewidoczności” w czasach zdalnego nauczania. Czynnikiem inicjującym prezentowane rozważania było doświadczenie autorki zanurzonej w konkretnym wycinku rzeczywistości edukacyjnej. Zastosowana została strategia poszukiwawcza (bazująca na analizie) wobec omawianego zagadnienia, pytań o jego istotę, specyfikę i strukturę oraz wobec odczytywania sensu i znaczenia obserwowanych zjawisk. PROCES WYWODU: We wprowadzeniu opisany został sposób komunikowania się podczas działań e‑learningowych, dzięki czemu możliwe stało się ukazanie zagadnienia komunikacyjnej nieprzejrzystości i wiążącej się z nią uczniowskiej niewidoczności. W kolejnych częściach niewidoczność ukazana została jako potrzeba, niebezpieczeństwo oraz bezprecedensowy test współczesnej edukacji, która nierzadko wypiera istnienie świadomie współodpowiedzialnego podejścia do uczenia się i nauczania. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Finalna analiza omawianego zjawiska dość nieoczekiwanie przekierowuje odbiorcę ze zjawiska niewidoczności na problem braku uczniowskiej i nauczycielskiej współodpowiedzialności. Ten specyficzny deficyt odczuwania i poczuwania się do współodpowiedzialności przedstawiony zostaje jako główna przyczyna „niskiej noty” za zdalne nauczanie. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Niniejsza publikacja wskazuje na konieczność pielęgnowania poczucia dydaktyczno‑wychowawczej współodpowiedzialności, której występowanie w czasach zdalnego nauczania mogłoby stać się równoważne z rozwiązaniem problemu niepożądanego zjawiska niewidoczności w czasach zdalnego nauczania.

RESEARCH OBJECTIVE: The aim of this paper is to present and discuss multifaceted issues of the phenomenon of pupil “invisibility” at the time when system teaching was first implemented in the form of distance teaching. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The main problem of the publication is to capture and consequently present the multifaceted nature of the phenomenon of student “invisibility” in the era of distance teaching. The factor initiating the presented considerations was the author’s experience immersed in a specific fragment of the educational reality. An exploratory strategy (based on analysis) was applied to the discussed issue questions about its essence, specificity and struc‑ ture, and to reading the sense and meaning of the observed phenomena. THE PROCESS OF ARGUMENTATION: In the introduction, the mode of communication during e‑learning activities was described, thanks to which it became possible to show the issue of com‑ municative opacity and the related student invisibility. In the following sections, invisibility is shown as a need, danger, and an unprecedented test of contemporary education, which often supersedes the existence of a consciously co‑responsible approach to learning and teaching. RESEARCH RESULTS: The final analysis of the discussed phenomenon quite unexpectedly redi‑ rects the recipient from the phenomenon of invisibility to the problem of lack of student and teacher co‑responsibility. This specific deficit of feeling co‑responsibility is presented as a main reason for the “low score” for distance teaching. CONCLUSIONS, INNOVATIONS, AND RECOMMENDATIONS: This publication points to the need to cultivate a sense of didactic and upbringing co‑responsibility, the occurrence of which in the era of distance teaching could become equal to solving the undesirable phenomenon of invisibility in the era of distance teaching.