Turystyka i rekreacja w zabytkowych parkach uzdrowiskowych

Uzdrowiska w celu zapewnienia odpowiednich warunków lecznictwa, rehabilitacji i prewencji muszą posiadać, poza naturalnymi czynnikami leczniczymi, odpowiednie obiekty, urządzenia, tereny wypoczynku - skomponowane w harmonii z krajobrazem. Należą do nich poza szpitalami, sanatoriami, zakładami kąpielowymi, pijalniami i inhalatoriami - także parki uzdrowiskowe. Starannie zaplanowane, założone a później niezwykle troskliwie utrzymywane, parki uzdrowiskowe służą wielorakim celom: wypoczynku, kultury, rozrywki i aktywnej rekreacji. Ponadto te historyczne założenia ogrodowe, nierzadko wpisane do rejestru zabytków, są nie tylko istotnym dokumentem historii uzdrowiska, ale też mają ważną rolę w podnoszeniu poziomu estetyki miejscowości, służą codziennej rekreacji kuracjuszom i mieszkańcom. Wiele z przetrwałych do naszych czasów parków uzdrowiskowych to efekt bujnego rozwoju uzdrowisk w wiekach XIX - XX (Ciechocinek, Nałęczów, Busko - Zdrój, Krynica Górska). Współczesna troska i opieka nad parkami uzdrowiskowymi to także wyraz przekonania, że piękny krajobraz sprzyja procesom leczniczym, ułatwia osobom chorym i ozdrowieńcom poszukiwanie stanu harmonii ciała i ducha. Bez wątpienia malownicza sceneria roślinna, wybitne zabytki architektury oraz odpowiednie atrakcyjne zagospodarowanie historycznych parków i ogrodów w uzdrowiskach - czynią te 'zielone zabytki' popularnymi miejscami nie tylko codziennej rekreacji kuracjuszy i ludności miejscowej, ale i są odwiedzane przez turystów. Potrzeby współczesnych użytkowników często wymagają wprowadzania rozwiązań przestrzennych i urządzeń niezbędnych dla spełnienia oczekiwań odwiedzających park. Przeprowadzone w latach 2011 - 2012 prace badawcze w parkach Nałęczowa i Ciechocinka miały na celu zbadanie przygotowania zabytkowych parków uzdrowiskowych dla oczekiwań dzisiejszych kuracjuszy, turystów i ludności miejscowej.