Legitimacy of the political power in post-Soviet Central Asian countries

The research paper aims to identify the determinants of political legitimacy in post-Soviet countries of Central Asia, to analyse the specific model of leadership in the region and to study the main directions of political transition from totalitarianism to authoritarianism in the Central Asian systems including paradigms of political power. In post-Soviet countries of Central Asia, the remains of a former regime are reflected both in the traditional mentality and in the informal or formal oligarchic and clan political connections. The authorities represent the model of the „neopatrimonial” authoritarian regime with a super-presidential ruling. A specific phenomenon is the significance of a strong leader based on its own ruling party or the armed forces. Elections in the countries have lost their character of a free political competition. Although the elections are held regularly, they do not provide an opportunity to transfer power. Their only purpose is to legitimize it so they have become a plebi-scite for presidential popularity rather than a democratic form of people’s representation.

Celem artykułu jest identyfikacja uwarunkowań legitymacji (legitymizacji) politycznej w postradzieckich krajach Azji Centralnej, analiza specyficznego modelu przywództwa w regionie i głównych kierunków transformacji politycznej od totalitaryzmu do autorytaryzmu przy uwzględnieniu paradygmatów władzy politycznej. W postradzieckich krajach Azji Centralnej pozostałości poprzedniego reżimu są widoczne zarówno w tradycyjnej mentalności, jak i formalnych i nieformalnych powiązaniach klanowych i oligarchicznych. Władza reprezentuje model „neopatrymonialnego” autorytarnego reżimu z superprezydenckim systemem rządów. Specyficzna jest silna pozycja przywódcy oparta na partii rządzącej bądź na armii. Wybory utraciły swój charakter wolnej politycznej rywalizacji. Pomimo, że są regularnie organizowane, nie gwarantują alternacji władzy, a jedynie legitymizują dotychczasową. Stanowią one raczej plebiscyt prezydenckiej popularności niż demokratyczną formę reprezentacji narodu.