Directed by Ricardo Abad and choreographed by Matthew Santamaria, Sintang Dalisay—a Filipino adaptation of Shakespeare’s Romeo & Juliet—is often lauded for its use of the igal ethnic dance of the Sama-Badjau, a Muslim tribe located in the southern region of the Philippines. It depicts Rashiddin and Jamillia’s star-crossed love amidst a violent and ancient feud between their families. This paper discusses the process and product of interweaving performance traditions and cultures in Sintang Dalisay and how the adaptation transforms Shakespeare’s Romeo and Juliet from tragic to utopic. It does so in two aspects: the kinesthetic and the mythic. First, the use of the igal dance motif expresses and unearths the play’s inherently religious and celestial language. Second, the appropriation of Asian myths or beliefs—particularly of Chinese and Filipino origins—transforms and transcends the tragic ending of Romeo and Juliet’s deaths.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00