Agricultural Land Protection by Spatial Planning in Bulgaria

Agricultural land is a basic resource for the livelihood of the Bulgarian population. However, its management is unstable and is connected with many unresolved or wrongly resolved problems which make it difficult to exercise its underlying function. This is mainly due to fragmented land legislation that has a number of disadvantages: the transformation of agricultural land into urban land is easy, control of land quality is poor, and there is a deficiency of agricultural spatial planning regulations. One of the specific tools for preserving the natural function of agricultural land is spatial planning, subject to the strategic documents of the country. According to a newly elaborated concept on agricultural territory planning, this process is two staged: on the municipal and on farm level. The objectives of the paper are: 1) to analyze the effectiveness of national legislation in regard to preserving the natural function of agricultural land; 2) to defend the necessity of the normative framework completion with precise spatial planning rules for agricultural land, and finally; 3) to draw attention to a new concept on agricultural territory planning by presenting the basic cadastral and specific data for performing spatial GIS analyses and elaborating spatial plans. Data from national statistical institutions were used, and methods of analysis and synthesis were applied. The data needed for GIS analyses and elaboration spatial plans for agricultural territory are listed. The paper asserts that spatial planning is a tool for regulating agricultural land use, for setting territory conditions for preserving and improving land quality, for protecting land tenure rights and for developing successful and high income agribusiness.

Grunty rolne są dla ludności bułgarskiej podstawowym źródłem utrzymania. Mimo to zarządzanie nimi jest nieusystematyzowane, co wiąże się z wieloma nierozwiązanymi lub źle rozwiązanymi problemami, które utrudniają wykorzystanie tych gruntów zgodnie z ich podstawowymi funkcjami. Wynika to głównie z rozproszonego ustawodawstwa, które ma szereg wad: przekształcanie gruntów rolnych w grunty miejskie jest łatwe, kontrola jakości gruntów jest słaba, a przepisy dotyczące planowania przestrzennego obszarów rolnych są niewystarczające. Jednym ze szczególnych narzędzi służących zachowaniu naturalnej funkcji gruntów rolnych jest planowanie przestrzenne podlegające regulacjom zawartym w dokumentach strategicznych kraju. Zgodnie z nowo opracowaną koncepcją planowania przestrzennego obszarów rolnych proces ten jest dwuetapowy: na poziomie gminy i na poziomie gospodarstwa rolne go. Cele niniejszego opracowania są następujące: 1) analiza skuteczności ustawodawstwa krajowego w zakresie zachowania funkcji przyrodniczej gruntów rolnych; 2) uzasadnienie konieczności uzupełnienia ram prawnych o precyzyjne zasady planowania przestrzennego dla gruntów rolnych; 3) zwrócenie uwagi na nową koncepcję planowania przestrzennego, która wykorzystywać powinna dane katastralne do wykonania analiz przestrzennych GIS i opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Aby je zrealizować, wykorzystano dane z krajowych urzędów statystycznych oraz zastosowano metody analizy i syntezy. Wymieniono dane potrzebne do analiz GIS i opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla obszarów użytkowanych rolniczo. W artykule stwierdzono, że planowanie przestrzenne jest narzędziem do regulowania użytkowania gruntów rolnych, ustalania warunków dla zachowania i poprawy jakości gruntów, ochrony praw własności gruntów oraz rozwoju udanego i dochodowego agrobiznesu.