Communication Culture on a Mass Scale. Ancient Roman Games and Methods of Communicating with the Audience

The aim of this article is to analyse sources on a verbal and written mass communication between the organisers of the games (editores) and the audience in ancient Rome. Methods established by the Romans as senders and recipients of the conveyed information gave a range of possibilities to communicate needs and preferences, as well as to express often extreme emotions. The model, the creation of which stemmed from the necessity to inform the audience about the upcoming arena events (by the organiser) and to communicate the experienced emotions (by spectators), became over time the distinctive culture of communication, applied before the games but also throughout the event and after it ended. This communicative social construct typical of ancient Rome was necessary for the efficient distribution of oral and textual messages. The preserved sources allow us to state that the communication model included: 1) verbal/oral information conveyed to the public by the games organisers (via the announcements made by heralds); people’s cheers and chants (including both criticism and praise); 2) written information conveyed by the organisers (edicta munerum advertising the games before the event and announcements presented on placards distributed around the theatres and amphitheatres throughout the event); acclamationes and graffiti, painted and inscribed accordingly, by the audience after the spactacula. This article is to define the individual types of ancient methods of oral and written communication, to determine their function depending on their context, and to establish their effectiveness in the discourse carried out on a mass scale in ancient Rome.

Celem artykułu jest przeanalizowanie źródeł dotyczących masowej komunikacji werbalnej i pisemnej między organizatorami igrzysk (editores) a widzami w starożytnym Rzymie. Metody wykształcone przez Rzymian jako nadawców i odbiorców przekazywanych informacji stworzyły wachlarz możliwości do komunikowania potrzeb i preferencji, a także do wyrażania, często skrajnych, emocji. Model, którego wytworzenie wynikało z konieczności informowania widowni o nadchodzących wydarzeniach na arenie (przez organizatora spectaculum) oraz komunikowania doświadczanych odczuć i wrażeń (przez widza), stał się z czasem swoistą kulturą komunikacji funkcjonującą przed igrzyskami, w ich czasie, ale także już po ich zakończeniu. Ten komunikacyjny konstrukt społeczny typowy dla starożytnego Rzymu był niezbędny do sprawnego przekazywania komunikatów ustnych i tekstowych. Na podstawie zachowanych źródeł można stwierdzić, że model komunikacyjny uwzględniał: 1) informacje ustne przekazywane tłumom na widowni przez organizatorów igrzysk (za pomocą m.in. zapowiedzi ogłaszanych przez heroldów); okrzyki i skandowanie publiczności (zawierające zarówno krytykę, jak i pochwały); oraz 2) informacje pisemne organizatorów (edicta munerum reklamujące igrzyska przed ich wystawieniem i ogłoszenia przedstawione na zapisanych tablicach roznoszonych po teatrach i amfiteartach w czasie danego wydarzenia); acclamationes i graffiti, odpowiednio malowane i wyryte przez widzów po odbytych już spactacula. Artykuł ten ma za zadanie zdefiniować poszczególne rodzaje starożytnych metod komunikacji werbalnej i pisemnej, określić ich funkcje w zależności od kontekstu oraz ustalić ich skuteczność w dyskursie prowadzonym na skalę masową w starożytnym Rzymie.