Sufficiency and subsistence – on two important concepts for sustainable development

Since in 1992 the United Nations Conference on Environment and Development (UNCED) has been held in Rio de Janeiro, efforts to achieve sustainable development appear to have made only insufficient progress, as the results of the 2012 follow-up conference show. One reason for this is that among the various paths to sustainability being discussed, the strategies enjoying greater support are those that continue to be committed to economic and material growth, this as opposed to those that question the growth paradigm. Among the latter are the sufficiency and subsistence approaches. The sufficiency approach delves into the causes and (supposed) boons of a continuous increase in material and immaterial goods. With the demand that individuals not always be forced to always want more, it points out a way to a structural transition in society. The subsistence approach, on the other hand, seeks to draft a path to greater autonomy and quality of life by strengthening regional, local or individual self-provisioning. To be in harmony with sustainability, it must be possible to freely choose the two ways of life; they must not be mandated by the authorities

Od 1992 r., kiedy w Rio de Janeiro odbyła się konferencja ONZ na temat środowiska i rozwoju, starania ludzkości, aby zmierzać w kierunku zrównoważonego rozwoju, wydawają się być niewystarczające, jak pokazała kolejna konferencja z 2012 r. Jedna z przyczyn tego stanu związana jest z tym, że wśród różnych dyskutowanych ścieżek, które mają prowadzić do zrównoważoności, większe wsparcie otrzymują te, które nadal bazują na wzroście ekonomicznym i materialnym aniżeli te, które kwestionują paradygmat wzrostu. Pośród tych ostatnich znajdują się podejścia odwołujące się do wystarczalności i samozaopatrzenia. W ramach tej pierwszej analizie poddaje się przyczyny i (domniemane) dobrodziejstwa związane z ciągłym wzrostem dóbr materialnych i niematerialnych. Na podstawie żądania, aby nie zmuszać ludzi ciągle chcieć więcej, podejście te wskazuje ścieżkę do strukturalnej przemiany społeczeństwa. Natomiast podejście odwołujące się do samozaopatrzenia stara się wskazać drogi do osiągnięcia większej autonomii i lepszej jakości życia poprzez wzmocnienie regionalnego, lokalnego i indywidualnego samozaopatrzenia. Aby zapewnić zgodność ze zrównoważonym rozwojem, musi istnieć możliwość wolnego wyboru tych dwóch styli życia, nie mogą one być narzucone z góry.