Uneven Integration and Blocked Spillovers: Why Environmental Governance in Northeast Asia does not Converged to the EU Model?

The EU environmental governance is recognized as an effective path to the management of regional environment. This model is based on rules, directives, top-bottom coordination and also in the characteristics of multi-level governance, which has become an example for various regions to imitate in the world. By contrast, environmental governance in Northeast Asia, equally with a strong demand in dynamic cooperation, failed to deal with the increasing environmental problems and it also doesn't converge to the EU environmental governance over the years. Instead, it established a non-binding cooperation in nature. The Northeast Asia model is a kind of cooperation lack of effectiveness, coordination between regional environmental regimes, without a stable financial arrangement for each cooperative initiative, mainly dominated by the governments, and also lacking of other actors involved in environmental issues. This model is caused by regional security tension which changes the cooperation preference overall, nations especially between China and Japan do not share political trust in high politics. This situation makes regional environmental governance to be a more independent area, with rarely high political interference and without spillover channels to other issues. Theoretically speaking, the Northeast Asia cooperation in environment is based on inter-governmental arrangements, thus, Neo-Functionalism’s spillover effects were significantly inhibited. That means to enhance environmental governance in Northeast Asia will mainly rely on intergovernmental push in the future.

Przyjęty w UE system zarządzania środowiskowego jest uznawany za efektywny sposób regionalnego zarządzania. Model ten oparty się na zasadach, dyrektywach i kompleksowej koordynacji, a także charakterystyce zarządzania wielopoziomowego, stał się wzorem dla różnych regionów świata. Jednak Azja Północno-Wschodnia, z silnym popytem charakterystycznym dla form dynamicznej współpracy, nie radzi sobie z coraz większymi problemami z zakresu ochrony środowiska i jest odległa od standardów UE. Funkcjonujące tu formy współpracy nie są wiążące. Model współpracy z Azji Północno-Wschodniej charakteryzuje się brakiem efektywności i kompatybilności pomiędzy poszczególnymi regionalnymi systemami ochrony środowiska, bez zapewnienia stabilnego finansowania dla podejmowanych inicjatyw, zdominowaniem przez rządy i brakiem innych podmiotów zaangażowanych w kwestie ochrony środowiska. Na ten model ma wpływ kryzys bezpieczeństwa, który objawia się w szczególny sposób we wzroście napięcia pomiędzy Chinami a Japonia. Ludzie nie darzą tu zaufaniem świata wielkiej polityki. Ta sytuacja sprawia, że regionalny zarządzania środowiskiem może być bardziej niezależny, stykać się z wielką polityką i bez skutków ubocznych odnoszących się do innych kwestii. Teoretycznie rzecz biorąc, współpraca Azji Północno-Wschodniej w zakresie ochrony środowiska opiera się na uzgodnieniach międzyrządowych, w ten sposób, neo-funkcjonalne skutki uboczne zostają znacząco ograniczone. Oznacza to, że także w przyszłości w celu poprawienia zarządzania środowiskowego w Azji Północno-Wschodniej Azji uzgodnienia międzyrządowe będą kluczowym czynnikiem.