O polityce zrównoważoności wyznaczonej przez EEAC, w kontekście ostatnich pięciu lat

Wyznaczanie kierunku polityki dla kolejnych trzech pokoleń jest zadaniem trudnym. Społeczeństwa lubią wprawdzie futurologiczne refleksje, ale nie posiadają skutecznych instytucji zdolnych przeprowadzić długoterminowe przygotowania. Jeśli zagłębimy się w zrównoważoność, zadanie okazuje się niewykonalne. Zrównoważoność stawia wymagania. Wymaga od nas funkcjonowania jedynie w ramach granic naturalnej tolerancji przyrody i docenienia wartości procesów zachodzących w ekosystemie. Nie posiadamy jednak podstaw naukowych ani kompetencji by wypełnić te postulaty. Jednocześnie będziemy musieli dostrzegać prawa sprawiedliwości społecznej jeżeli mamy tworzyć społeczeństwo, które troszczy się o innych i o planetę. Ponieważ nie jesteśmy zbyt dobrzy w zapewnieniu sprawiedliwości teraz, to ten cel także wzbudza zastrzeżenia. Artykuł podejmuje wszystkie te zagadnienia. Sugeruję, że potrzebujemy wizji zrównoważonej ekonomii i zrównoważonego społeczeństwa, aby stworzyć procedury oceny politycznej, która umożliwi rządom i wyborcom planowanie działań z dużym wyprzedzeniem. To umożliwi odrodzenie cnoty i odpowiedzialności, zarówno po stronie obywateli, jak i rządów. Żyjemy w czasach o niespotykanych wyzwaniach. Globalizacja ogranicza możliwości działań podejmowanych przez poszczególne kraje w sytuacji, gdy to lokalne rozwiązania są bardziej sensowne i efektywne. Także zarządzanie UE będzie bardzo trudne w sytuacji, gdy poziom i szybkość rozwoju jest tak zróżnicowana pomiędzy poszczególnymi członkami, a widomo recesji ostudza optymizm. Ale nie możemy zrezygnować z konieczności zrównoważonego planowania przyszłości, nawet wobec trudnych wyzwań. Artykuł wskazuje na pewne możliwości osiągnięcia postępu, zarazem przyznając, że ryzyko może być zbyt wysokie.

Determining policy for three generations ahead is difficult at the best of times. Society likes future thinking, but does not have the governing institutions to carry out long term preparation. If we layer in sustainability then the task becomes almost insurmountable. Sustainability makes very special demands. It requires us to live within the bounds of nature's tolerances and to observe the value of ecosystem processes. Yet we neither have the science nor the capacity to adapt to such strictures. Also we will have to observe the rights of social justice and fairness if we are to create a society that cares for others and for the betterment of the planet. Since we are not too good at providing for distributional justice nowadays, then this objective will also be daunting. This paper takes all of these matters into consideration. It suggests that we need a vision of a sustainable economy and society so that we devise policy assessment procedures that enable governments and electorates to plan for long term eventualities. This will in turn a resurgence of virtue and responsibility both on the part of citizens and also of governments. We are passing through unprecedented times. Globalisation limits national action just when local scale sustainable endeavours are more effective and meaningful. Revamping the governing of the EU will be very tricky when the speeds and positioning of development are so very varied amongst member states and the recession bites into optimism for the forseeable future. But we cannot let go of the need to plan for sustainable futures, even when the going gets tough. This paper offers some scope for moving forward, but recognises that the stakes maybe just be too high.