Nadmorskie kreacje - Konsekwencje architektoniczne zawiązane z funkcją nadmorskiego wypoczynku

Procesy cywilizacyjne następujące wzdłuż linii brzegowej całkowicie przewartościowały zależność człowieka od morza, gdyż w pewnym sensie zostało ono okiełznane i zawłaszczone. Zabudowanie brzegu morskiego wymusiło jednocześnie jego dość kosztowną ochronę. Obserwuje się reorientację rozwoju z funkcji rekreacyjnej w monokulturę zagospodarowania wybrzeża polegającą na dyktacie ekonomicznym funkcji apartamentowej. Dzisiejsze konotacje przestrzeni wypoczynkowej to natura, wdzięk, ruch i zdrowie - afirmacja życia, która odmieniona przez młodość może być rozumiana jako afirmacja a czasem fetysz nowości. Jak pisze belgijski filozof Lieuven de Cauter, wybrzeże i plaża stanowią współcześnie ikonę kulturową, stały się symbolem postindustrialnego wyobrażenia szczęścia. Słowa plaża, wybrzeże, kurort - wypowiedziane przywołują obrazy, za którymi kryje się świat zapamiętany, czasem wyobrażony, tworzący wyrazisty krajobraz kulturowy. Wybrzeże w sposób modelowy reprezentuje sferę marzeń i dążeń, a co za tym idzie podziały na płaszczyznach związanych z fantazją, wolnością, majętnością, klasowością i innymi uwarunkowaniami społecznymi. Wszystkie te aspekty stanowią istotny kontekst dla powstawania oraz zmiany sposobu użytkowania architektury nadmorskiej w czasach, kiedy idea staje się silniejsza niż rzeczywistość, kiedy wszystko jest konsumowane i tymczasowe, zmienne.