Współpraca rodziców "zdemoralizowanych synów" z instytucjami edukacyjnymi. Perspektywa interakcyjna

Problematyka omówiona w artykule stanowi część szerszych rozważań poświęconych tematyce kryzysu penitencjarnego rodzin. Badania doświadczeń biograficznych matek i ojców osób osadzonych w zakładach karnych pozwoliły na prześledzenie trajektorii rodzicielstwa naznaczonego przestępczością (dorosłego)dziecka. Rodzice rekonstruując etapy narastania trudności relacjonowali nie tylko doświadczenia związane stricte z czasem izolacji penitencjarnej, ale również obrazowali proces „dochodzenia” do momentu pozbawienia wolności ich dorosłych synów. Jednym z elementów tych rekonstrukcji jest specyficzna (auto)diagnoza jaką poczynili rodzice, dotycząca źródeł niepowodzeń oraz dynamiki spiętrzania problemów wychowawczych skutkujących przyszłym uwięzieniem. Na tym tle badani charakteryzowali podejmowane na danym etapie strategie zaradcze ukierunkowane na wyhamowywanie kariery przestępczej ich dzieci. W artykule skoncentrowałam się na jednym wybranym obszarze tych oddziaływań, tj. sposobach nawiązywania i organizowania współpracy między rodzicami, a placówkami edukacyjnymi. W zasadniczej części opracowania omówiłam trzy kluczowe kierunki działań jakie ujawniły się w narracjach rodziców. Charakterystyka zagadnienia pozwala odpowiedzieć na pytanie – jak kształtuje się obszar współdziałania między rodzicami i nauczycielami w sytuacji zagrożenia nastolatka, a także jakie – z perspektywy rodziców – środki profilaktyczne i naprawcze wobec „uczniów problematycznych” podejmują szkoły? Całość prezentowanych obserwacji została ujęta w teoretyczno-metodologicznej ramie kierunku symbolicznego interakcjonizmu.