Klasyfikacja ICF jako tło dla diagnozy funkcjonalnej uczniów z wyzwaniami rozwojowymi w obszarze mowy i języka. Polska adaptacja kwestionariuszy SPAA-C (Speech Participation and Activity Assessment of Children)

Dzieci z zaburzeniami wymowy stanowią najliczniejszą grupę przedszkolaków/uczniów objętych opieką logopedyczną w przestrzeni placówek oświatowych. Tradycyjnie, diagnoza logopedyczna w tej grupie dzieci koncentruje się przede wszystkim na ocenie budowy i motoryki narządów artykulacyjnych oraz inwentarza fonemów, czyli bazuje na kategoriach budowy i funkcji ciała wyodrębnionych w Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF). Z kolei model ilościowo-jakościowej diagnozy funkcjonalnej nawiązujący do modelu biopsychospołecznego zakłada rozszerzenie schematu diagnozy w taki sposób, aby uwzględniać także znaczenie występujących trudności rozwojowych dla jakości życia jednostki w różnych jego wymiarach. Oznacza to, że odwołuje się do pozostałych kategorii z klasyfikacji ICF, akcentującej indywidualność i wielowymiarowość rozwoju każdego człowieka. W efekcie, holistyczna diagnoza sprzyja formułowaniu optymalnych celów terapeutycznych, które bezpośrednio wpłyną na poprawę jakości życia dziecka. Niniejszy artykuł stanowi charakterystykę polskiej adaptacji kwestionariuszy SPAA-C służących jakościowej ocenie kategorii aktywności i uczestniczenia u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym z wyzwaniami rozwojowymi w obszarze mowy i języka. Zestaw kwestionariuszy SPAA-C składający się z sześciu wywiadów częściowo ustrukturyzowanych został przetłumaczony w procedurze forward i back translation, a następnie poddany weryfikacji w docelowych grupach odbiorców narzędzia.