Locus educanti dorosłych. Przykład parków naukowo-technologicznych

Edukacyjne doświadczenia dorosłych mogą się zdarzać wszędzie. Wszędzie nie znaczy „gdziekolwiek”, ale raczej „gdzieś”, czyli w miejscach sprzyjających edukacji, często z edukacją nawet nie kojarzących się. Artykuł ten zawiera tezę, że jednym z takich niezamierzonych miejsc edukacji dorosłych są parki naukowo-techologiczne. Chociaż ich funkcja złożona polega na transferze wiedzy między uczelniami a przedsiębiorcami, to jest prawdopodobne, że w indywidualnym doświadczeniu osób korzystających z parków, pełnią one przede wszystkim funkcję edukacyjną. Artykuł ten ma charakter teoretyczno-analityczny, metodą badawczą była jakościowa analiza treści prac naukowych, aktów prawnych i stron internetowych uzupełniona przez retrospektywną ocenę doświadczeń autora wynikających z pełnienia funkcji pełnomocnika dziekana ds. współpracy z otoczeniem społeczno-kulturowym i pracodawcami. Celem badania była identyfikacja i charakterystyka edukacyjnego potencjału parków naukowo-techologicznych. Potrzeba badań nad tą problematyką wynika z braku analiz edukacyjnego wymiaru funkcjonowania parków, przy jednoczesnych intensywnym zainteresowaniu ekonomiczno-biznesowymi aspektami ich funkcjonowania. W efekcie tego, parki postrzegane są wyłącznie jako miejsca realizacji polityki gospodarczej, chociaż wszystko wskazuje na to, że mogą także wspierać politykę społeczną, szczególnie w dziedzinie edukacji dorosłych.