Szklane trumny i urny. Szkło w obrzędach pogrzebowych

Specyficzna kruchość szkła przypomina ulotność ludzkiego losu. Szkło może stać się metaforą dla przemijania, ale pozwala też zajrzeć na drugą stronę życia i utrzymać kontakt ze zmarłym. Dlatego szklany wątek przewijał się przez stulecia w obrzędach pogrzebowych. Od szklanych urn starożytnych rzymian, w których składali prochy najbliższych, przez chrześcijańskie relikwiarze i szklane sarkofagi z nienaruszonymi ciałami świętych, aż po wyszukane szklane trumny z początku XX w., czy ekstrawaganckie pochówki celebrytów i polityków. Szkło jest obecne w ostatniej drodze człowieka z tego świata i trwa z nim w wieczności, opierając się upływowi czasu.

The specific fragility of glass resembles the transience of human fate. Glass can become a metaphor for transience, but it also allows us to look at the other side of life and keep in touch with the deceased. Therefore, the glass thread has been going through the centuries in funeral rites. From the glass urns of the ancient Romans, in which they laid the ashes of their loved ones, through Christian reliquaries and glass sarcophagi with intact bodies of saints, to sophisticated glass coffins from the beginning of the 20th century or extravagant burials of celebrities and politicians. Glass is present in the last journey of man from this world and lasts with him in eternity, resisting the passage of time.1.