Miejskie strefy rekreacji jako element strategii pokonywania barier urbanistycznych

We współczesnym mieście jednym z aktualnie postulowanych kierunków rozwoju jest powrót do wielofunkcyjnej struktury i współistnienia kilku, niekiedy odmiennych, sposobów użytkowania. Tereny monofunkcyjne, takie jak drogi szybkiego ruchu niejednokrotnie stają się barierami w tkance miejskiej zarówno w ujęciu morfologicznym jak i funkcjonalnym. Ich istnienie przyczynia się do degradacji otaczających dzielnic i utrudnia harmonijny rozwój. Jednym ze sposobów przeciwdziałania negatywnemu oddziaływaniu bariery jest stworzenie nowego połączenia pieszego ponad nią lub poniżej. Ważnym elementem nowego zagospodarowania stają się miejskie, otwarte strefy rekreacji, które mogą pełnić rolę atraktorów dla potencjalnych użytkowników przestrzeni, wpisując się równocześnie w istniejące ciągi ruchu pieszego. W artykule zostaną przedstawione i zanalizowane wybrane przypadki takich działań zrealizowane w ostatnich latach w miastach Europy Zachodniej.

One of the directions of development currently proposed for the contemporary city is a return to multi-functional structure and the co-existence of several, occasionally contrasting, modes of exploitation. Mono-functional areas, such as expressways, not infrequently become barriers within the fabric of the city, from both a morphological and a functional perspective. Their existence contributes to the degradation of surrounding neighbourhoods and impedes harmonious development. One method to counteract the adverse effect of such a barrier is the creation of a new pedestrian link above or below it. An important emerging element in a new approach to planning is the urban open recreation zone, which may act to attract potential users of urban space while simultaneously integrating with existing pedestrian routes. This article presents and analyses a selection of case studies of such projects, as implemented in Western European cities in recent years.