Mapa Ukrainy w środowisku wizualnym. Co kryje obraz?

This article discusses the phenomenon of appearance of the contour of Ukrainian map as of 1991 in visual environment in dynamic (2000-2023), as the image metamorphosed in social meaning from kitsch to iconic and seems to have a strong massification effect in Ukraine. In the conditions that the country finds itself now, being in the midst of global social, political, safety turmoil, to bolster interpretations of this process now appears to be important, as it has a potential to influence behavior patterns and events interpretation in the foggy future. As the author introduces the possible causes for this particular image to gain such meaning over last year(s), she tackles the matters of emergence of a collective identityand scrutinizes a dominant narrative behind the phenomena, while staying within the theoretic framework of three themes for reasoning: visual archive, autotherapy and nostalgia.  Through the time, after the invasion in 2014, the map of Ukraine image appearance densed in a way that its contour became unavailable for “discussion”.  Despite the harshest conditions, under which this attitude condensed, the map contour of Ukraine has become a landscape on the common cognitive map, which seems to define Ukrainians now and to preserve its topicality and impact for generations to come.

Niniejszy artykuł omawia zjawisko pojawienia się konturu ukraińskiej mapy z 1991 roku w dynamicznym środowisku wizualnym (2000–2023), ponieważ obraz ten przeszedł metamorfozę w znaczeniu społecznym od kiczu do ikony i wydaje się mieć silny efekt umasowienia na Ukrainie. W warunkach, w jakich kraj znajduje się obecnie, będąc w środku globalnego zamieszania społecznego, politycznego i bezpieczeństwa, wzmocnienie interpretacji tego procesu wydaje się teraz ważne, ponieważ może potencjalnie wpłynąć na wzorce zachowań i interpretację wydarzeń w mglistej przyszłości. Przedstawiając możliwe przyczyny, dla których ten konkretny obraz zyskał takie znaczenie w ciągu ostatniego roku (lat), autorka zajmuje się kwestiami wyłaniania się zbiorowej tożsamości i analizuje dominującą narrację stojącą za tym zjawiskiem, pozostając w teoretycznych ramach trzech tematów: archiwum wizualnego, autoterapii i nostalgii.  Z biegiem czasu, po inwazji w 2014 roku, obraz mapy Ukrainy zagęścił się w taki sposób, że jej kontur stał się niedostępny do „dyskusji”.  Pomimo trudnych warunków, w których ta postawa uległa kondensacji, kontur mapy Ukrainy stał się krajobrazem na wspólnej mapie poznawczej, który wydaje się definiować Ukraińców teraz i zachować swoją aktualność i wpływ na przyszłe pokolenia.