The Admissibility of a Complaint against Inaction and Prolixity Despite the Ending of Administrative Proceedings

A discerning and quick handling of a case is the duty of an authority conducting administrative proceedings. If this duty is breached, a party has the right to present a call to action and a complaint to an administrative court against inaction or prolix proceedings. A doubt arises in connection with this regulation, however, if the submission of a complaint against inaction and prolixity at the end of proceedings and following the issue of an effective decision prevents an administrative court from considering such a complaint on its merits in the light of Article 149 § 1 (3) of the Law on Proceedings before Administrative Courts. The doubts have not been dispelled by the recent amendments to the Administrative Procedure Code and the Law on Proceedings before Administrative Courts in 2017 or a resolution of the panel of seven judges of the Supreme Administrative Court (II OPS 5/19), to which dissenting opinions were submitted. The Supreme Administrative Court has therefore made another resolution (II OPS 1/21) in order to clarify and reinforce the former. It is difficult to agree with the interpretation arising from these resolutions since they restrict a party’s right to seek their rights in court. The universal binding force of the resolution must be borne in mind, though, as it binds administrative court judges until the interpretation of a given provision is varied by another resolution.

Obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie administracyjne jest wnikliwe i szybkie załatwienie sprawy. W przypadku naruszenia tego obowiązku stronie przysługuje prawo złożenia ponaglenia oraz skarga do sądu administracyjnego na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Na tle powyższej regulacji powstaje jednak wątpliwość, czy wniesienie skargi na bezczynność (przewlekłość) po zakończeniu postępowania i wydaniu ostatecznej decyzji stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wątpliwości tych nie rozwiały ostatnie zmiany prawne wprowadzone do Kodeksu postępowania administracyjnego i Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w 2017 r. ani uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (II OPS 5/19), do której zgłoszono zdania odrębne. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny podjął kolejną uchwałę (II OPS 1/21), mającą doprecyzować i wzmocnić poprzednią uchwałę. Trudno zgodzić się z interpretacją wynikającą z tych uchwał ponieważ ograniczają one stronie prawo dochodzenia swoich praw przed sądem. Należy pamiętać jednak o ogólnej mocy wiążącej uchwał, która wiąże składy sądów administracyjnych do momentu zmiany wykładni określonego przepisu przez inną uchwałę.