Key Issues for Effective Procurement Remedies

Public procurement has been regulated by (then) European Economic Community (EEC) secondary law since 1971. Substantive EU rules aim at enforcing non-discrimination in the internal market. To this end, they prescribe competitive and transparent award procedures contracting authorities or entities must follow to choose their partner. Remedies for breaches of substantive procurement rules have been the object of an early codification in (then) EEC law. The recitals in Directive 89/665/EEC clearly state the issue the directive itself is expected to address: existing arrangements at both national and Community levels for ensuring their application are not always adequate to ensure compliance with the relevant Community provisions particularly at a stage when infringements can be corrected. Many remedies, however, are only named without much details being provided on what is required at national level. Moreover, in the past few years, the Court of Justice seems to have become more restrained in adding details to the Remedies Directives, having instead more and more often recourse to the principle of procedural autonomy. This leaves much uncertainty on the standard of review required or appropriate under the Remedies Directives.

Zamówienia publiczne stanowią przedmiot regulacji prawa wtórnego (ówczesnej) Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) od 1971 r. Przepisy unijnego prawa materialnego mają wdrażać zakaz dyskryminacji na rynku wewnętrznym. W tym celu zawierają konkurencyjne i przejrzyste procedury udzielania zamówień, jakich zamawiający muszą przestrzegać przy wybieraniu partnerów. Środki ochrony prawnej przeciw naruszeniom przepisów prawa materialnego były przedmiotem wczesnej kodyfikacji prawa (ówczesnej) EWG. Motywy dyrektywy 89/665/EWG wyraźnie przedstawiają kwestię, którą sama dyrektywa ma rozwiązywać: istniejące rozwiązania w zakresie stosowania tych środków – zarówno na poziomie krajowym, jak i na poziomie wspólnotowym – nie zawsze należycie zapewniały przestrzeganie istniejących przepisów wspólnotowych na etapie, na którym naruszenia można było skorygować. Wiele środków prawnych było jednak jedynie wymienionych, bez wskazania wymagań, jakie miałyby obowiązywać na poziomie krajowym. Ponadto wydaje się, że w kilku ostatnich latach Trybunał Sprawiedliwości stał się bardziej wstrzemięźliwy w uszczegóławianiu dyrektyw o środkach ochrony prawnej, coraz częściej odwołuje się do zasady autonomii proceduralnej. Pozostawia to wiele niepewności w zakresie standardu kontroli wymaganego lub właściwego w świetle dyrektyw o środkach ochrony prawnej.