Artificial Intelligence vs Copyright Law – a Question about the Result of a Clash between Them. Is it Mere Futurology or the Imminent Future?

This research paper concerns the copyright-law consequences of generating literary and artistic creations resulting from the “creative activity” of artificial intelligence (AI). The essence of the problem that rapidly gains practical significance boils down to the question whether, at present (de lege lata) and in the future (de lege ferenda), such creations can be protected under copyright law and who should possibly be considered to be the author. The legal-dogmatic analysis of the normative matter, the current state of science and the case law in force applicable here, shows that under the current legislation the creations generated by AI do not fall within the definition of creative work and do not form the subject of copyright as they were not created by human being. Therefore, the AI may not be considered to be the author and thus endowed with a copyright and even more a moral right to the work. In the de lege ferenda perspective, the proposals to cover AI-generated assets by protection outside the copyright law area, e.g. through related rights or the institution of work made for hire, are not fully convincing for axiological reasons, i.e. the difficulty of identifying a person who deserves to benefit from such protection. Nor can the proposal to grant subjective rights to AI itself be supported, since this would mean changing the axiom of the copyright law, namely that only a human being can be the author. If copyright is to survive as a right of a human creator, which should be advocated, then in the light of this regulation the literary and artistic creations generated by AI should remain in the public domain.

Niniejsza wypowiedź o charakterze naukowo-badawczym dotyczy prawnoautorskich konsekwencji powstawania dóbr o cechach literackich i artystycznych, będących rezultatem „twórczości” sztucznej inteligencji (AI). Istota problemu – gwałtownie zyskująca znaczenie praktyczne – sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy obecnie (de lege lata), a także w przyszłości (de lege ferenda) dobra tego typu mogą stanowić przedmiot ochrony prawa autorskiego i kto ewentualnie powinien być uznany za ich twórcę. Przeprowadzona analiza dogmatyczna obowiązującej i znajdującej tu zastosowanie – nie tylko krajowej – materii normatywnej, dorobku nauki i orzecznictwa wskazuje, że de lege lata dobra niematerialne wygenerowane przez AI nie mieszczą się w definicji utworu i nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego z tej racji, że nie zostały stworzone przez człowieka. W związku z tym sztuczna inteligencja nie może być uznana za twórcę i przez to wyposażona w podmiotowe prawa autorskie – majątkowe, a tym bardziej osobiste. W perspektywie de lege ferenda postulaty przyznania dobrom AI ochrony poza obszarem prawa autorskiego, np. w ramach praw pokrewnych czy instytucji work made for hire, nie przekonują w pełni ze względów aksjologicznych, tj. trudności związanych ze wskazaniem osoby zasługującej na czerpanie korzyści z takiej ochrony. Nie można też wesprzeć propozycji przyznania praw podmiotowych samej AI, albowiem oznaczałoby to zmianę aksjomatu prawa autorskiego, że twórcą może być tylko człowiek. Jeżeli prawo autorskie ma przetrwać jako prawo twórcy-człowieka – za czym należy się opowiedzieć – to w świetle tej regulacji dobra literackie i artystyczne wygenerowane przez AI powinny pozostać w domenie publicznej.