Buddyzm i kino (prolegomena)

Podstawowym celem artykułu jest analiza sposobów przedstawiania tematyki buddyjskiej w filmach fabularnych. Wychodząc od uproszczonych wyobrażeń na temat buddyzmu, jakie dominowały w kinie amerykańskim od początku ubiegłego stulecia, Loska skupia się na tym, w jaki sposób twórcy azjatyccy – przede wszystkim południowokoreańscy – posługiwali się medium audiowizualnym dla pokazania buddyzmu jako praktyki życiowej, a nie tylko jako doświadczenia medytacyjnego. Analizując utwory Bae Yong-kyuna i Im Kwon-taeka, autor zwraca uwagę na krytyczny potencjał w nich zawarty oraz możliwość odmiennego spojrzenia na tradycję religijną, która wyrosła z potrzeby powiązania wymiaru sakralnego ze świeckim, duchowości z cielesnością.

The basic aim of the article is the analysis of the ways in which Buddhism is presented in feature films. Starting with simplified ideas about Buddhism, which dominated in the American cinema in the beginning of the previous century, Loska focuses on the way Asian artists - especially South Korean ones - used the audiovisual medium in order to show Buddhism as a way of life, and not just a meditative experience. In his analysis of the work of Bae Yong-kyun and Im Kwon-taek the author points to the critical potential contained within them and the possibility of a different view of a religious tradition, which arose out of the need to combine the sacral and secular dimensions, spirituality with physicality.