O melancholii święta

W swych rozważaniach nad melancholijnym wymiarem świętowania autorka poddaje analizie cztery filmy: Godziny (2002) Stephena Daldry’ego, Margot jedzie na ślub (2007) Noaha Baumbacha, Rachel wychodzi za mąż (2008) Jonathana Demme’a i Melancholię (2011) Larsa von Triera. W każdej z tych produkcji Korczarowska tropi ewidentnie melancholijne nacechowanie fabuły i rysów głównych bohaterów. Partie analityczne tekstu, odnoszące się także do warstwy ikonograficznej tych filmów, pozwalają autorce na konstatację, że choć święto potrzebuje radosnego nastroju, a w swej istocie ma łączyć wspólnotę, pozwalać jednostkom i grupom – za pomocą rytuałów – „przechodzić” bezpiecznie ze zwykłego trwania czasowego do czasu sakralnego, to jednak w trakcie świętowania z destrukcyjną siłą objawia się właśnie melancholia. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że w trakcie przyjęcia urodzinowego, weselnej fety lub uroczystego rodzinnego obiadu niespodziewanie uświadamiamy sobie, że coś odeszło od nas raz na zawsze.

In her reflections on the melancholy dimension of celebration, the author analyses four films: The Hours (2002) by Stephen Daldry, Margot at the Wedding (2007) by Noah Baumbach, Rachel Getting Married (2008) by Jonathan Demme and Melancholia (2011) by Lars von Trier. In each of these productions, Korczarowska clearly identifies the melancholy character of the plot and features of the main characters. The analytical parts of the text, also referring to the iconographic layer of these films, allow the author to conclude that, although celebration needs a happy mood, and in essence it has to unite the community, and let individuals and groups - using rituals - “pass” safely from the ordinary duration of time to sacred time, it is during the celebration that melancholy manifests itself with a destructive force. This is probably because, during a birthday party, wedding fete or a solemn family dinner, we unexpectedly realize that something has passed away from us once and for all.