Na postmodernistycznej autostradzie. „Urodzeni mordercy” po latach

Artykuł został poświęcony zabiegom narracyjnym zastosowanym przez Olivera Stone’a w Urodzonych mordercach (1994). Autor opisuje, w jaki sposób Stone podważa konwencję tradycyjnego kina drogi oraz schemat podróży inicjacyjnej. Ponadto Birkholc stawia tezę, że pełna intertekstualnych, stylistycznych i gatunkowych nawiązań narracja filmu jest motywowana subiektywnie „wrażliwością” bohaterów, która została ukształtowana przez neotelewizję. Stone posługuje się przy tym bardzo szczególną formą fokalizacji, uwydatniającą medialne zapośredniczenia świadomości postaci i – co za tym idzie – kwestionującą obraz wolnego oraz niezależnego podmiotu. Pełna sprzeczności strategia twórcy, próbującego opisać fundamentalne przemiany kulturowo-społeczne, sprawia, że Urodzeni mordercy są wyjątkowo intrygującym zapisem ambiwalentnego doświadczenia kultury amerykańskiej w dobie neotelewizji.

The article is devoted to narrative techniques used by Oliver Stone in Natural Born Killers (1994). The author describes how Stone undermines the convention of traditional road cinema and the scheme of initiation journey. In addition, Birkholc argues that the narrative of the film, full of intertextual, stylistic and genre references, is subjectively motivated by the “sensitivity” of the characters, which was shaped by neo-television. Stone uses a very special form of focalization, which is emphasizing the media mediation of the character’s consciousness and – thus –  questioning the image of a free and independent subject. The contradictory strategy of the creator, trying to describe the fundamental cultural and social changes, makes the Natural Born Killers an extremely intriguing record of the ambivalent experience of American culture in the era of neo-television.