La infancia espiritual como traido caracteristico de la experiencia sobre la Divina Misericordia en el „Diario” de la Santa Hermana Faustina Kowalska

Doświadczenie tajemnicy Bożego Miłosierdzia u św. Siostry Faustyny Kowalskiej prowadziło do przeżycia „dziecięctwa duchowego”, którego elementami składowymi są doświadczenie miłości Boga Ojca, postawa ufności i pokory, poczucie bezpieczeństwa i pełnienie misji miłosierdzia. Przeżycie „dziecięctwa duchowego”, jak stwierdza św. Teresa z Avila w Twierdzy wewnętrznej (VI, 1, 1), jest związane z wlewaniem do duszy miłości Bożej, która przekształca i jednoczy człowieka z Bogiem. Proces ten jest nazywany „zaślubinami mistycznymi” i wyraża się w duchowej wymianie darów między oblubienicą i Oblubieńcem. Stany te opisywała św. Teresa z Lisieux w Dziejach duszy (C 2, 3), inspirowały one także Mistyczkę z Krakowa w dziedzinie jej relacji do Boga ukazując możliwości najprostszej drogi do zjednoczenia z Bogiem przez całkowite zaufanie i oddanie siebie w ramiona Ojca. Doświadczenie obejmowało przeżycie bliskości Boga jako Ojca, który kochając człowieka w swoim Synu Jezusie Chrystusie, poddaje go próbom cierpienia. Specyfiką dziecięctwa duchowego u św. Faustyny jest zjednoczenie z Chrystusem w tajemnicy krzyża, które pomaga jej zrozumieć, że Bóg Ojciec jest blisko nawet wtedy, gdy człowiek musi bardzo cierpieć. Idea dziecięctwa duchowego rodziła się u Mistyczki z Krakowa w pierwszych doświadczeniach nocy wiary (Dz 23) i dojrzewała w chwilach poczucia całkowitego opuszczenia przez Boga (Dz 625, 1109, 1481). „Dziecięctwo duchowe” prowadziło św. Faustynę do postawy zaufania i pokory, przez którą zbliżała się do największych tajemnic Boga (Dz 1479). Autorka Dzienniczka nie tylko czuła się bezpieczna w „ramionach Ojca”, ale również nabierała niezwykłej odwagi, pewności w głoszeniu światu orędzia Miłosierdzia. Mimo choroby i słabości fizycznych szła odważnie do świata zawsze posłuszna Kościołowi.