Translation in the Most Reverent Theory of Truth: A Self-Translative Act as an Illusion of Correspondence

Being the most intuitive and yet perhaps most contestable of all, the correspondence theory remains an axis around which the philosophical debate on truth incessantly spins, with indefiniteness remaining as its main propelling force. The following work presents one more interpretative attempt; it will be argued that each classical contemporary version of the theory incorporates an idea of translation process. For this purpose, initially one was specified what notion of translation should be applied here by enumerating its key features. Next, three classical models were examined—those proposed by Russell, Moore and Austin—in such a way as to expose the place of translation in each analysis. Consequently, the research both provide an element which unifies them and highlight the significance of translation for the philosophical inquiry into the concept of truth.

Choć niewątpliwie najbardziej intuicyjna, a jednocześnie prawdopodobnie najbardziej sporna teoria korespondencyjna stanowi nadal oś, wokół której toczą się nieustające spory filozoficzne na temat pojęcia prawdy, a ich zasadnicza nierozstrzygalność wydaje się je napędzać. Niniejsza praca stanowi kolejną próbę wyjaśnienia problematycznej relacji korespondencji. Celem autorki jest obrona tezy, iż niemal każde z klasycznych, współczesnych ujęć owej teorii zawiera w sobie element procesu tłumaczenia. Na początku zatem zostało sprecyzowane samo pojęcie przekładu i sposób użycia go w niniejszym artykule. Wymienione są więc główne cechy pozwalające sklasyfikować daną czynność jako translację. Następnie analizie zostały poddane trzy modele zaproponowane przez Russella, Moore’a oraz Austina, w taki sposób, aby wyeksponować rolę przekładu w każdym z nich. Ostatecznie został wskazany element łączący owe interpretacje, jak również podkreślono wagę procesu przekładu w filozoficznej refleksji nad ideą prawdy.