This paper discusses the poetic modes of recounting the past in a Sanskrit mahākāvya titled Sāḷuvābhyudaya, authored by Rājanātha Ḍiṇḍima ca. 1480 AD, to eulogise Sāḷuva Narasiṃha, the soon-to-be founder of the Sāḷuva dynasty of Vijayanagara. Focusing on the poem’s second canto, which is built on the theme of divine intervention culminating in the miraculous conception of the future, I argue that depiction of Sāḷuva Narasiṃha as the Ahobilanarasiṃha incarnate – a rather locally known form of Narasiṃha presiding over a Vaishnava religious centre in Ahobilam (currently Andhra Pradesh) – was aimed at enunciating his martial power and justifying his claims to the Vijayanagara throne, while simultaneously revealing the growing interests of Vijayanagara rulers in cooperating with temples and religious institutions.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00