Exploring crisis governance: Quest for functional resilience during COVID-19 in Lithuania

An effective, timely managed and interoperable governance process and its adaptive features are of the utmost importance in dealing with any type of crisis at the state level. This article explores civil society actors’ engagement in Lithuania to identify the functional resilience level in crisis governance of COVID-19. Social capital and adaptive capacity approaches were employed for theoretical consideration and analysis. We hypothesise that linking social capital is more important for enhancing resilience at the beginning of the crisis, while adaptive capacity gains prominence during and after the crisis. Mixed analysis methods were used in gathering data through content analysis, surveys (standardised questionnaires) and interviews with experts from civic (voluntary and non-governmental) and public (local and central government) sectors. The findings provide novel insights into the importance of civil society actors’ engagement in bolstering functional resilience and embedment of a whole of society approach in crisis goverance during times of uncertainty.

Skuteczny, terminowo realizowany, interoperatywny proces kierowania wraz ze swymi cechami adaptacyjnymi ma kluczowe znaczenie w zwalczaniu skutków każdego rodzaju kryzysu na poziomie państwa. Niniejszy artykuł analizuje zaangażowanie podmiotów społeczeństwa obywatelskiego na Litwie w celu określenia poziomu odporności funkcjonalnej w kierowaniu zarządzaniem kryzysowym związanym z COVID-19. Przedmiotem rozważań teoretycznych i analizy były podejścia oparte na kapitale społecznym i zdolnościach adaptacyjnych. Postawiliśmy hipotezę, że kapitał społeczny jest istotniejszy dla zwiększania odporności na początku kryzysu, natomiast zdolności adaptacyjne zyskują na znaczeniu w trakcie kryzysu oraz po jego zakończeniu. Zastosowano mieszane metody gromadzenia danych: analizę treści, ankiety (standaryzowane kwestionariusze), a także wywiady z ekspertami z sektora obywatelskiego (wolontariat i organizacje pozarządowe) oraz publicznego (władze lokalne i centralne). W wyniku badań uzyskano nowe informacje dotyczące znaczenia zaangażowania podmiotów społeczeństwa obywatelskiego we wzmacnianie odporności funkcjonalnej i osadzenia podejścia obejmującego całe społeczeństwo w kierowaniu zarządzaniem kryzysowym.