The Autonomous Rights in the Canonical Legal Order, Central to Carrying out the rights of Minors. The Dilemma Appertaining to the Clause “With Exception to Cases Which, on the Basis of Divine or Canon Law, Exempt the Minor from Parental or Guardian Authority” (can. 98 § 2 CIC/83)

In the study presented, the author points out the dilemmas which arose as a result of his reflection on the clause “except in cases in which minors, on the basis of divine law or canon law, are excluded from the authority of their parents or guardians,” included in can. 98 § 2 of the Code of Canon Law, in the context of the problem of autonomous rights to exercise the powers of minors in the canonical legal order. Without questioning the legitimacy of the introduction of the clause, he showed that the reference in it to Divine law generates serious difficulties of interpretation due to the fact that the autonomous matters of minors that result from the positivisation process in the canonical legal order, have not been precisely articulated. He pointed out that it is very difficult to draw clear, precise boundaries between divine law and positive law. He expressed the view that the autonomy of the powers of minors is not absolute in relation to matters of divine law, opting for the possibility for parents or guardians to correct attitudes. In view of the current scant state of the canonical heritage on this issue, which basically boils down to an exemplary enumeration of powers by the commentators of can. 98 § 2 of the Code of Canon Law (can. 89 CIC/17), the author postulates, suggesting more reliable research on this interesting issue.

W zaprezentowanym opracowaniu Autor ukazał dylematy jakie powstały w wyniku jego namysłu nad klauzulą „z wyjątkiem spraw, w których małoletni na podstawie prawa Bożego lub kanonicznego są wyjęci spod władzy rodziców lub opiekunów” ujętą w kan. 98 § 2 KPK w kontekście problematyki autonomicznych praw do wykonywania uprawnień małoletnich w kanonicznym porządku prawnym. Nie podważając zasadności wprowadzenia klauzuli wykazał, iż występujące w niej odniesienie do prawa Bożego generuje poważne trudności interpretacyjne wynikające z faktu, iż autonomiczne sprawy małoletnich w wyniku procesu pozytywizacji w kanonicznym porządku prawnym nie zostały precyzyjnie wyartykułowane. Wskazał, iż bardzo trudno jest wyznaczyć jasne, precyzyjne granice pomiędzy prawem Bożym a prawem pozytywnym. Wyraził pogląd, iż autonomiczność uprawnień małoletnich nie jest absolutna w odniesieniu do spraw związanych z prawem Bożym, optując za możliwością korekty postaw przez rodziców lub opiekunów. Ze względu na obecny znikomy stan dorobku kanonistyki w tej kwestii, który w zasadzie sprowadza się do egzemplarycznego wymienienia uprawnień przez komentatorów kan. 98 § 2 KPK (kan. 89 CIC/17) Autor postuluje, sugerując prowadzenie bardziej rzetelnych badań w nad tym interesującym zagadnieniem.