Fizjoprofilaktyka urazów narządu ruchu i przeciążeń organizmu osób biegających rekreacyjnie

Bieganie należy do najłatwiejszych form aktywnej troski o własne zdrowie, składającej się z najbardziej fizjologicznych ruchów cyklicznych, które są uważane za bardziej naturalne niż chód. Proces treningu biegowego powinien być indywidualnie dostosowany do biegacza amatora, aby zapobiegać powstawaniu kontuzji i urazów, które w konsekwencji należy leczyć za pomocą odpowiednich form rehabilitacji. Celem pracy była ocena poziomu znajomości i stosowania fizjoprofilaktyki u aktywnych biegaczy amatorów, oraz ocena sposobów radzenia sobie ze skutkami przeciążeń i urazów sportowych z wykorzystaniem środków fizjoterapii. Założono, że fizjoterapia nie jest wystarczająco stosowana w rekreacji. Badania zostały przeprowadzone w grupie 180 losowych biegaczy amatorów, w wieku od 18 do 69 lat. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego techniką ankiety internetowej za pomocą autorskiego kwestionariusza ankiety. Do oceny subiektywnego poziomu ciężkości pracy i obciążeń treningowych zastosowano narzędzie jakim jest skala Borga. Wyniki badań wskazują, że 62% ankietowanych doznało kontuzji bądź urazu, z czego 53% osób doznało go więcej niż jeden raz – co stanowi wysoką kontuzjogenność u biegaczy amatorów. Najczęściej zgłaszanym obszarem kontuzji był staw kolanowy. Z fizjoterapii natomiast skorzystało 60% biegaczy, którzy zadeklarowali kontuzję. Środki fizjoterapii nie były powszechną praktyką w profilaktyce wtórnej przeciążeń organizmu. Determinanty, które miały istotny wpływ na udział w procesie fizjoterapii to konsultacja lekarska, analiza biegu i ignorowanie przeciążeń organizmu. Fizjoterapia nie jest powszechnie stosowana w rekreacyjnym treningu biegowym – zarówno w działaniach prewencyjnych jak i leczeniu doznanych urazów, co zwiększa ryzyko ponownego urazu.