A just energy transition through the lens of Third World Approaches in International Law

The transition to green energy requires an all-hands-on-deck approach because of the effects of climate change felt by all. However, the nature and type of commitment or responsibilities required towards the transition are to be differentiated due to ‘countries’ different socioeconomic challenges and starting positions. This is the underpinning understanding of the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC)’s energy transition strategy under the framework of the Paris Agreement (PA). Whether the PA’s ‘differentiation’ representation and strategies, contributes to a ‘just’ energy transition is the goal of this paper. Arguably, embedded in the current UNFCCC energy transition strategy is the concept of a ‘just’ transition which recognises the importance of ‘a fair and equitable energy transition process’ (Mccauley et al., 2018: 2). However, this paper, using the Third World Approaches to International Law (TWAIL), demonstrates how the PA’s differentiation representations and soft approaches do not completely eliminate the problem of unjust energy transition (ET), or capture the multifaceted challenges of developing African contexts’ capacity towards the transition. The paper argues that the current international law ET initiative and strategy, in a bid to exact more diversity, blurs the understanding of responsibility and accountability, when it comes to finances and investments towards the current transition as well as countries’ economic capacities. Based on this background, the paper uses the Nigerian social context to exemplify what a just transition would mean for a developing context, particularly in sub-Saharan Africa (SSA). The paper is divided into three sections. The first section is the introduction, and the second, unpacks the ET. The third section addresses the legal and policy framework of the ET - PA 2015, and finally problematises ET’s strategy using the TWAIL lens. It concludes by offering recommendations for a ‘just’ transition that balances the socioeconomic development of developing contexts.

Przechodzenie do zielonej energii wymaga podejścia absolutnego zaangażowania wszystkich podmiotów ze względu na fakt, że skutki zmian klimatycznych są odczuwane przez wszystkich. Jednakże charakter i typ zaangażowania czy odpowiedzialności, które są niezbędne do zaistnienia w tym procesie, muszą być zróżnicowane z powodu różnych społeczno-ekonomicznych wyzwań oraz pozycji na starcie, jakie zajmują poszczególne kraje. Powyższa myśl tworzy fundament rozumienia problemu, jakie znalazło się w strategii przejścia do nowej energii zapisanej w Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) w ramach porozumienia paryskiego. Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie, czy przedstawienie i strategie „rozróżnienia”, jakie zawiera porozumienie paryskie, przyczyniają się do „sprawiedliwej” transformacji energetycznej. Zapewne w strategii UNFCCC jest osadzone pojęcie „sprawiedliwego” przechodzenia do nowej energii, które rozpoznaje wagę, jaką ma „sprawiedliwy i godziwy proces transformacji energetycznej” (Mccauley et al., 2018: 2). Jednakże autor niniejszej pracy, wykorzystując Podejścia Trzeciego Świata do Prawa Międzynarodowego (TWAIL), ukazuje, jak przedstawienie rozróżnienia i miękkie podejścia porozumień paryskich nie usuwają problemu niesprawiedliwej transformacji energetycznej i nie ujmują wieloaspektowych wyzwań rozwijających się potencjałów państw afrykańskich w odniesieniu do tej transformacji. Autor stwierdza w pracy, że bieżąca inicjatywa i strategia transformacji energetycznej w ujęciu prawa międzynarodowego, w pogoni za uzyskaniem większej różnorodności, rozmywa rozumienie kwestii odpowiedzialności, gdy idzie o finanse oraz inwestycje w kierunku bieżącej transformacji oraz ekonomicznych wydolności krajów. Bazując na powyższym założeniu, autor wykorzystuje społeczny kontekst Nigerii, aby zilustrować, co oznacza sprawiedliwa transformacja energetyczna dla kraju rozwijającego się, szczególnie w Afryce Subsaharyjskiej. Artykuł podzielony jest na trzy części. Pierwsza stanowi wstęp, druga przedstawia ideę transformacji energetycznej, ostatnia zaś zajmuje się ramą prawną i polityką transformacji energetycznej zawartej w porozumieniu paryskim z 2015 r. i, ostatecznie, omawia problem strategii transformacji energetycznej z użyciem specyficznego prymatu TWAIL. W zakończeniu autor przedstawia zalecenia dla „sprawiedliwej” transformacji, która bilansuje społeczno-ekonomiczny rozwój krajów rozwijających się.