Embracing the Lackluster: Investigating the Life (and Afterlives) of a Nineteenth-Century Workaday Actor

US actor-manager Harry Watkins (1825–1894) was no one special. He yearned for fame, but merely skirted the edges of it. If Watkins has any “historical significance” at all, it is because he left behind a voluminous diary in which he chronicled his experiences during the years leading up to the US Civil War. When the author discovered the manuscript in 2008, Watkins’s lackluster became the subject of her research, focused on the question: what could this minor actor reveal about nineteenth-century US culture—a culture as obsessed with fame and achievement as today’s culture? The author argues that Watkins is significant precisely because of his ordinariness, his obscurity, his run-of-the-mill-ness. His experiences illuminate how “white mediocrity” (Koritha Mitchell) works and deepens our understanding of the insidious power of the American Dream. Watkins’s lack of visibility during his lifetime and subsequently suggests that mediocrity is a stigmatized state of being, a form of abjection. His cyclical highs and lows bring into focus the cultural forces that still shape the aspirations of today’s theater artists, and the triumphs and failures that define their (our) inexorably ordinary lives.

Amerykański aktor i antreprener Harry Watkins (1825–1894) nie był wyjątkowy. Pragnął sławy, ale zaledwie się o nią otarł. Jeśli postać Watkinsa ma w ogóle jakieś „znaczenie historyczne”, to przede wszystkim dlatego, że pozostawił obszerny dziennik, w którym opisał swoje przeżycia z okresu poprzedzającego wojnę secesyjną. Kiedy autorka w 2008 roku odkryła ten rękopis, właśnie nijakość Watkinsa stała się przedmiotem jej badań, których osią jest pytanie, jak historia tego niewiele znaczącego aktora oświetla dziewiętnastowieczną kulturę amerykańską – równie obsesyjnie skupioną na sławie i osiągnięciach jak dzisiejsza. Autorka dowodzi, że Watkins to postać znacząca właśnie dlatego, że jest zwyczajny, zapomniany, przeciętny. Jego losy rzucają światło na to, czym jest „biała przeciętność” (Koritha Mitchell), i pogłębiają rozumienie przewrotnej mocy amerykańskiego snu. Niewidzialność Watkinsa za życia i później sugeruje, że przeciętność jest formą napiętnowania i odrzucenia. Jego cykliczne wzloty i upadki uzmysławiają istnienie sił kulturowych, które nadal kształtują aspiracje współczesnych artystów teatralnych i przesądzają o triumfach i porażkach definiujących ich (nasze) nieubłaganie zwyczajne życie.