Udział społeczności dziecięcej w tworzeniu przestrzeni publicznych

Przestrzenie publiczne są projektowane i tworzone przez ludzi i dla ludzi. Ich odbiorcami są społeczności różnych grup wiekowych. Które zatem grupy powinny być brane pod uwagę przy ich projektowaniu i kto powinien być zaangażowany w sam proces planowania? Odpowiedź nasuwa się oczywista – że wszystkie i że każdy. Jednak jak jest w rzeczywistości? Praktyka pokazuje, że o otaczającej nas przestrzeni głównie decydują dorośli. Tak jak mają prawo głosowania w kwestiach politycznych, tak również zazwyczaj są brani pod uwagę w kwestiach społecznych, przestrzennych i każdych innych. A przecież planowanie przestrzenne jest obszarem partycypacji publicznej, czyli dotyczącej każdego, nawet najmłodszego obywatela. Niniejszy artykuł porusza problem praw dzieci, ich realnych możliwości wyrażania zdania na temat przestrzeni, w której żyją. Ponadto udowadnia, na przykładzie relacji z przeprowadzonych warsztatów urbanistycznych dla dzieci w wieku 7–12 lat pt.: „Moje wymarzone osiedle mieszkaniowe”, a także innych przykładów z kraju i z zagranicy, iż włączanie dzieci w procesy związane z podejmowaniem decyzji w realizowaniu zadań publicznych niesie ze sobą wiele korzyści, zarówno społecznych, jak i przestrzennych.

The public spaces are designed and created by the people and for the people. Their customers are people in different age groups. Therefore, which groups should be taken into account in their design, and who should be involved in the planning process itself? The answer is obvious – everyone. But how is it in the reality? Practice shows that the topic of the surrounding space is primarily determined by adults. So, as they have the right to vote in political issues they are also usually taken into account in the social, spatial, and all other matters. But spatial planning is an area of public participation, i.e. for everybody, even the youngest citizen. This article discusses the problem of children’s rights, their real opportunities to express opinions on the area in which they live. Moreover it demonstrates by the example of relations within the workshops for urban children aged 7–12 years, entitled “My dream residential complex” and other examples from the country and abroad, that the inclusion of children in the processes of decision making in the implementation of public tasks brings with it many benefits, both social and spatial.