Navigating organizational crises and uncertainties through web augmented reality (WebAR)

Web Augmented Reality (WebAR) has emerged as a pivotal component within the paradigm of Industry 4.0 technologies. Its proliferation across diverse sectors underscores its potential as a transformative tool, particularly in the context of organizational micro-environments. Unlike traditional Augmented Reality (AR) platforms, which often necessitate substantial financial and technical investments, WebAR offers a more cost-effective and accessible alternative. Despite its apparent advantages, the adoption rate of WebAR remains relatively subdued. This article aims to undertake a rigorous theoretical examination of WebAR’s capacity to address and mitigate crises and uncertainties inherent within organizational micro-environments. To this end, the paper will review WebAR, engage in a comparative analysis between WebAR and its traditional AR counterparts, highlighting the distinctive attributes and potential advantages of the former, and delve into the theoretical implications of WebAR’s utility in navigating organizational crises and uncertainties, drawing from relevant academic literature and theoretical frameworks. By adop-ting a more abstract and theoretical lens, this paper seeks to contribute to the body of knowledge surrounding WebAR. It aspires to foster a deeper academic understanding of its potential applications and implications, eschewing a more pragmatic approach in favor of a comprehensive theoretical exploration.

Web Augmented Reality (WebAR) wyłoniła się jako kluczowy składnik w paradygmacie technologii Przemysłu 4.0. Jej rozprzestrzenianie się w różnych sektorach podkreśla jej potencjał jako narzędzia transformacyjnego, szczególnie w kontekście mikrośrodowisk organizacyjnych. W przeciwieństwie do tradycyjnych platform Augmented Reality (AR), które często wymagają znacznych inwestycji finansowych i technicznych, WebAR oferuje bardziej opłacalną i dostępną alternatywę. Pomimo pozornych zalet, tempo przyjęcia WebAR pozostaje stosunkowo umiarkowane. Niniejszy artykuł ma na celu przeprowadzenie rygorystycznej teoretycznej analizy zdolności WebAR do adresowania i łagodzenia kryzysów i niepewności nieodłącznie związanych z mikrośrodowiskami organizacyjnymi. W tym celu praca dokładnie przeanalizuje WebAR, przeprowadzi analizę porównawczą między WebAR a jego tradycyjnymi odpowiednikami AR, podkreślając odrębne cechy i potencjalne zalety tego pierwszego, oraz zagłębi się w teoretyczne implikacje użyteczności WebAR w nawigacji po kryzysach i niepewnościach organizacyjnych, czerpiąc z odpowiedniej literatury akademickiej i teoretycznych ram. Przyjmując bardziej abstrakcyjne i teoretyczne podejście, niniejsza praca stara się przyczynić do wiedzy na temat WebAR. Aspiruje do głębszego akademickiego zrozumienia jego potencjalnych zastosowań i implikacji, odrzucając bardziej pragmatyczne podejście na rzecz wszechstronnej teoretycznej eksploracji.