Współtworzenie tekstu narracyjnego przez dziecko i osobę dorosłą w zespole Pradera-Williego i zespole Downa. Studia dwóch przypadków

Konstruowanie tekstu narracyjnego w procesie interakcji dorosły – dziecko nie odzwierciedla w pełni spontanicznych i indywidualnych osiągnięć dziecka w rozwoju kompetencji narracyjnej. Jest raczej odbiciem jego kompetencji komunikacyjnej (w danym kontekście sytuacyjnym) (Shugar, Bokus 1988) i językowej. W artykule podjęto próbę opisu możliwości narracyjnych dwóch dziesięcioletnich dziewczynek z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim w tym samym wieku życia. Różnił je zespół genetyczny, jedna z badanych była obarczona zespołem Pradera-Williego, druga – zespołem Downa. W analizie materiału empirycznego zwrócono uwagę na cechy narracji ze względu na zmienną wynikającą z zespołu uwarunkowanego genetycznie oraz ze względu na zmienną wynikającą z niepełnosprawności intelektualnej.

Constructing a narrative text in the process of adult-child interaction does not fully reflect the child’s spontaneous and individual achievements in the development of narrative competence. It is rather a reflection of his/her communicative (in a given situational context) (Shugar, Bokus 1988) and linguistic competence. The article seeks to describe the narrative abilities of two ten-year-old girls with mild intellectual disability at the same age. The difference between them was genetic syndromes: one suffered from the Prader-Willi syndrome, the other from the Down syndrome. The analysis of the empirical material focused on the narrative features with respect to the variable stemming from the genetically determined syndrome and with respect to the variable stemming from intellectual disability.