Góry wołają i milczą. O antropomorfizacji, personifikacji i prozopopei

Animizacje przypisujące górom wołanie lub milczenie są częstymi tropami w „literaturze górskiej”. W artykule za pomocą narzędzi topotropograficznych i geopoetologicznych zbadano przestrzeń kreowaną przez takie antropomorfizmy bądź personifikacje. Interpretacja wstępu do albumu Góry wołają. Wędrówka z obiektywem od Olzy po Czeremosz napisanego przez Rafała Malczewskiego pozwoliła wyodrębnić podstawowe funkcje i znaczenia mowy i milczenia szczytów. Na tej podstawie, a także w kontekście innych utworów, wyeksponowano ekokrytyczny wymiar animizacji gór i zasygnalizowano pojawienie się w piśmiennictwie o tematyce górskiej koniunktury na prozopopeję.

Calling or silent mountains as the examples of common animations are frequently employed tropes in the ‘mountain literature.’ By means of tools such as topothropography and geopoetics the author of this article examines the literary space established by such anthropomorphisms and personifications. The interpretation of Rafał Malczewski’s introduction to Góry wołają. Wędrówka z obiektywem od Olzy po Czeremosz [The Mountains Are Calling. Wandering with a Camera from Olza to Cheremosh River] indicates the main functions and meanings of the voice and silence of the mountain peaks. Based on this and in the context of other literary pieces the author exposes the ecocritical dimension of the animations of mountains and also, points out the growing interest in applying prosopopeia in the literature devoted to highland regions.