Spotkanie z wychowankiem. Ku tożsamości "ipse" pedagoga

Wychowanie jest przestrzenią („tutaj”) i czasem („teraz”) istnienia człowie- ka w świecie. W swej naturalności jest sytuacją, która wszystkich dotyczy. Za egzystencjalistami powiemy, że każdy człowiek, będąc w sytuacji, jest także w sytuacji wychowania „jakoś” przeżywanej i „jakoś” rozumianej, dzięki temu, że jako byt pozostaje w relacji do tego, w czym już jest, choćby to jest przynale- żało do przeszłości. W tak ujętym wychowaniu ujawnia się jego wymiar osobowy – zawsze jest ono czyjeś i zawsze kogoś dotyczy pomimo swej powszechności. Nie ma wychowania poza sferą spotykających się ze sobą osób z tej racji, że w świecie zawsze już jesteśmy wobec siebie naprzeciw. Jednak tak ujęte jeszcze nie ujawnia własnej specyfiki, którą dopiero wówczas może dostrzec, gdy będziemy je rozpatrywać jako wspólne doświadczenie osobowe, dziejące się w jednoczesnym byciu „tu i teraz” spotykających się ze sobą osób. Równoczesność bycia we wspólnej przestrzeni i czasie nie wymusza na osobach w niej obecnych tworzenia bezpośredniości relacji, którą za filozofami dialogu ujmujemy jako swoiste „pomiędzy”. Niewątpliwie sprzyja temu, tym bardziej że jako doświadczenie jest formą bycia osób zorientowanego na sens tegoż bycia, który jako taki jest wytworem człowieka.