Muzeum straconych szans (60 lat Muzeum Regionalnego w Barlinku, cz. 2)

W pierwszej części artykułu przybliżono historię powołania i pierwszych 15 lat funkcjonowania Muzeum Regionalnego w Barlinku na tle sytuacji muzealnictwa regionalnego. Działalność Muzeum opierała się na aktywności założyciela Czesława Paśnika. Pod koniec kierowania przez niego placówką, a następnie w czasach jego następcy – Józefa Krupy Muzeum otrzymało szansę pozyskania wyjątkowych zbiorów i stania się placówką o ogólnopolskim charakterze – przejmując spuściznę po pisarzu, członku przedwojennej grupy „Kwadryga” Stefanie Flukowskim. Następnie próbowano zorganizować wystawę i muzeum Woldenberczyków (polskich oficerów jeńców Oflagu II C w Woldenbergu/Dobiegniewie). W obu tych przypadkach inicjatywy zostały storpedowane przez instytucje „centralne” – Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną w Szczecinie oraz organizację byłych więźniów Woldenbergu. Dostrzec możemy paternalistyczne i protekcjonalne traktowanie muzeum w Barlinku przez te instytucje, bez liczenia się z lokalnymi potrzebami i uwarunkowaniami historyczno-społecznymi. Dwuznaczna postawa tych ośrodków, połączona z niejasnymi okolicznościami przejęcia zbiorów, miała swoje krótko- i długofalowe skutki, przede wszystkim w postaci zubożenia oferty barlineckiego Muzeum.