The aim of the study was to compare yields and nutritional value of selected species and cultivars of forage grasses under the optimal moisture conditions and long-term drought stress. The regenerative capacity of plants after dehydration was also assessed. The pot experiment was conducted in years 2009-2010 in IUNG-PIB's greenhouse in Puławy, Poland. Nine cultivars of four species: Dactylis glom-erata ('Amera', 'Minora'), Festuca pratensis ('Skra', 'Fantazja'), Festulolium braunii ('Felopa', 'Agula, 'Sulino'), and Lolium multiflorum ('Gisel', 'Lotos') were investigated in well-watered conditions (70% field water capacity - FWC) and under a long-term drought stress (40% FWC).
The study showed that stress caused by soil moisture deficiency significantly reduced yields of D. glomerata, F. pratensis, F. braunii, and L. multiflorum. The total yield of dry matter under stress conditions was about 31% lower, compared to the performance achieved on the optimally moisturized treatment. The smallest reduction in dry matter yield under the conditions of water deficit was recorded for D. glomerata, which makes it the most resistant to stress, followed by F. pratensis. The resistance of F. braunii and L. multiflorum to stress was similar and significantly lower. There was a various response of different grasses to the water stress. On the basis of the value of the DSI (drought susceptibility index), the tested cultivars were ranked depending on the sensitivity to drought, starting with the most resistant cultivar: 'Minora', 'Skra', 'Fantazja', 'Amera', 'Sulino', 'Agula, 'Gisel, 'Lotos', and 'Felopa'. The digestibility of dry matter and nutrient value of the grasses depended on both the level of soil moisture and grass species. Under the water stress, the digestibility and protein value increased compared to the control objects. Lolium multiflorum and F. braunii had the best nutritional value, while D. glomerata - the weakest.
Celem badań było porównanie plonowania oraz wartości pokarmowej wybranych gatunków i odmian traw pastewnych w optymalnych warunkach wilgotnościowych i podczas długotrwałego stresu suszy. Oceniano również zdolność regeneracji roślin po odwodnieniu. Doświadczenie wazonowe przeprowadzono w latach 2009-2010 w szklarni IUNG - PIB w Puławach (Polska). W badaniach uwzględniono dziewięć odmian należących do czterech gatunków traw: Dactylis glomerata ('Amera', 'Minora'), Festuca pratensis ('Skra', 'Fantazja'), Festulolium braunii ('Felopa', 'Agula', 'Sulino') i Lolium multiflorum ('Gisel, 'Lotos'). Zastosowano dwa poziomy wilgotności gleby: 70% ppw (wilgotność optymalna) i 40% ppw (długotrwały stres suszy). Badania wykazały, że stres wywołany niedoborem wilgoci w glebie istotnie ogranicza plony D. glomerata, F. pratensis, F. braunii i L. multiflorum. Łączny plon suchej masy traw w warunkach stresu był średnio o 31% mniejszy w porównaniu do wydajności osiągniętej na obiektach optymalnie uwilgotnionych. Najmniejszą redukcją plonu suchej masy w warunkach niedoboru wody w glebie, a tym samym, największą odpornością na stres posiada D. glomerata. W niewielkim stopniu ustępowała jej F pratensis. Odporność L. multiflorum i F. braunii na stres była podobna i istotnie mniejsza niż pozostałych gatunków. Wykazano zróżnicowanie odmianowe traw w reakcji na niedobór wody w glebie. Na podstawie wartości wskaźnika DSI (drought susceptibility index) uszeregowano badane odmiany pod kątem wrażliwości na suszę, poczynając od odmiany najbardziej odpornej: 'Minora, 'Skra, 'Fantazja, 'Amera', 'Sulino', 'Agula', 'Gisel, 'Lotos' i 'Felopa'. Strawność suchej masy i wartość pokarmowa roślin uzależniona była od poziomu wilgotności gleby oraz gatunku trawy. W warunkach stresu wodnego strawność oraz wartość białkowa przyjmowały wyższe wartości, w porównaniu do obiektów kontrolnych. Najlepszą wartością pokarmową cechowały się L. multiflorum i F braunii, natomiast najsłabszą - D. glomerata.
