The intensity of competitive interactions between spring wheat (Triticum aestivum L. Emend. Fiori et. Paol) and spring barley (Hordeum vulgare L.) under different fertilisation conditions

Competitive interactions between spring wheat and spring barley were traced based on a pot experiment. In the years 2003-2004, three cycles of the experiment were carried out in a greenhouse. Two spring cereals – wheat and barley, sown in a mixture and in a monoculture, with different mineral fertilisation levels, were the object of evaluation and comparison. The experiment was set up according to the additive scheme, determining dry weight values for both species in 5 growth stages (emergence, tillering, shooting, heading and ripening). Results were used to determine relative yields and competition ratios. It was demonstrated that competition between the cereals started already from the emergence stage and lasted till the end of vegetation, manifesting itself with the greatest strength at the heading stage, but thereafter it weakened in the NPK poorer environment. Access to a larger pool of macroelements resulted in the intensifi cation of competitive interactions. Spring barley used the limited growth factors better than wheat from shooting till the ripening period, and a reverse relation was exhibited only at the tillering stage.

W oparciu o eksperyment wazonowy śledzono oddziaływania konkurencyjne między pszenicą jarą i jęczmieniem jarym. W latach 2003-2004 przeprowatem oceny i porównań były dwa zboża jare – pszenica i jęczmień, wysiane w mieszance i siewie jednogatunkowym przy zróżnicowanych poziomach nawożenia mineralnego. Eksperyment założono wg schematu addytywnego (dodawalnego), oznaczając w 5. fazach rozwojowych (wschody, krzewienie, strzelanie w źdźbło, kłoszenie i dojrzewanie) wielkość suchej masy obydwu gatunków. Wyniki posłużyły do określenia plonów względnych oraz współczynników konkurencji. Wykazano, iż rywalizacja pomiędzy zbożami rozpoczęła się już od fazy wschodów i trwała do końca wegetacji, objawiając się z największą siłą w fazie kłoszenia, po czym w środowisku uboższym w NPK uległa osłabieniu. Dostęp do większej puli makroelementów powodował nasilenie oddziaływań konkurencyjnych. Jęczmień jary lepiej niż pszenica wykorzystywał limitowane czynniki wzrostu od strzelania w źdźbło do okresu dojrzewania, a odwrotna relacja zarysowała się jedynie w fazie krzewienia.