Necromass as seed reservoir in macroforb meadows with varied moisture conditions

Necromass, i.e., dead plant parts, has a great impact on the spatial patterns of populations and communities. Depending on its thickness and the degree of decomposition, it may constitute a space-blocking physical barrier and impede recruitment of individuals due to, e.g., autotoxication. The aim of the study was to determine the role of the necromass layer in formation of the soil seed bank of variously moist meadow communities and its influence on the efficiency of generative reproduction. The authors paid special attention to the possibility of capture and storage of seeds of species occurring in the vegetation cover by necromass. Additionally, selected features of seeds of species present on the necromass were analyzed in order to identify species that can potentially contribute to formation of the necromass seed bank. The plant cover comprised 52 species in total. Seedlings of 21 taxa appeared on the necromass and their number ranged from 10 to 13, depending on the patch. The density of the seedlings ranged from 339 to 4923 m−2. In all patches, Lythrum salicaria and Lysimachia vulgaris seedlings were most numerous. These two species were characterized by the highest frequency as well. The low values of Jaccard’s index (0.28–0.36) imply a low share of taxa that are common for the necromass and the vegetation cover. This result should be explained by the occurrence of large disproportions in the number of all species identified on the necromass and among the vegetation. The seeds are typically characterized by small sizes and usually have smooth or finely striated and/or ribbed surface texture. The presence of additional structures, e.g., pappus and hairs, in the largest and heaviest seeds (Crepis paludosa, Geum rivale, and Cirsium spp.) may help seeds capture in the necromass.

Nekromasa, czyli obumarłe części roślin, wywiera duży wpływ na kształtowanie się wzorców przestrzennych populacji i zbiorowisk. W zależności od miąższości i stopnia dekompozycji może stanowić barierę fizyczną blokującą przestrzeń i utrudniającą rekrutację osobników, także na drodze autotoksykacji. Celem badań było określenie roli warstwy nekromasy w kształtowaniu się zasobów glebowego banku nasion zmiennowilgotnych łąk ziołoroślowych oraz jej wpływu na efektywność reprodukcji generatywnej. Autorki szczególną uwagę zwróciły na możliwość przechwytywania i zatrzymywania przez nekromasę nasion gatunków występujących w pokrywie roślinnej. W pokrywie roślinnej zidentyfikowano w sumie 52 gatunki roślin naczyniowych. Na nekromasie pojawiło się, w zależności od płatu, od 10 do 13 taksonów. Zagęszczenie siewek wahało się w granicach od 339 do 4923 m−2. Gatunkami, których siewki dominowały we wszystkich płatach były Lythrum salicaria i Lysimachia vulgaris. Te dwa gatunki charakteryzowały się także najwyższą frekwencją. Niskie wartości wskaźnika Jaccarda (0.28–0.36) wskazują na niewielki udział gatunków wspólnych dla nekromasy i pokrywy roślinnej. Taki wynik można tłumaczyć występowaniem dużych dysproporcji w liczbie wszystkich taksonów oznaczonych na nekromasie i w pokrywie roślinnej. Nasiona z reguły charakteryzują się niewielkimi rozmiarami i w większości posiadają gładką powierzchnię lub są delikatnie prążkowane i/lub żebrowane. U nasion największych i najcięższych taksonów (Crepis paludosa, Geum rivale i Cirsium spp.) obecność dodatkowych struktur, takich jak pappus i włoski, może sprzyjać zatrzymywaniu się ich na nekromasie.