Rana jako otwarcie na świat. O kategorii ranliwości w poezji Małgorzaty Lebdy

Artykuł stanowi próbę lektury poezji Małgorzaty Lebdy ("Sprawy ziemi", "Mer de Glace") skoncentrowanej na obrazach ciała i cielesności. Stematyzowane w wierszach doświadczenie choroby, śmierci i naznaczenia raną stanie się punktem wyjścia do działań analityczno-interpretacyjnych. Artykuł skupi się na trzech ważnych w tej poezji tematach: dziecięcej inicjacji w świat poprzez ranę, cielesnej wspólnocie ludzko-zwierzęcej oraz żałobie po śmierci matki. Ukazane zostanie także, że wyczulenie na ranliwość staje się u Lebdy fundamentem troski.

This article explores Małgorzata Lebda’s poetry (Sprawy ziemi, Mer de Glace) with a focus on representations of the body and physicality. The experience of illness, death, and woundedness, all stigmatized in the poems, becomes a starting point for analysis and interpretation. The paper also addresses three major aspects of these poems: the child’s initiation into the world through acquiring the wound, the carnal human-animal communion, and grief after the death of one’s mother. Sensitivity to woundedness becomes the foundation of care in Lebda’s poetry.