Doświadczenia europejskie w zakresie zapewnienia regionom dostępu do systemów kolei dużych prędkości

Koleje dużych prędkości (KDP) tworzone są jako szkieletowy element sieci kolejowej łączący największe miasta i aglomeracje. Budowa linii dużych prędkości (LDP) podyktowana jest z reguły ograniczeniem przepustowości sieci istniejącej i chęcią zaoferowania konkurencyjnego wobec transportu drogowego czasu przejazdu pomiędzy głównymi ośrodkami miejskimi. Sieć osadnicza dużych miast determinuje więc układ linii dużych prędkości. Nie oznacza to jednak, że sieć szybkich połączeń jest dla mniejszych miejscowości niedostępna czy niepotrzebna. Włączanie w obsługę przez sieć KDP miast średnich i małych jest rutynową praktyką. Wynika ona zarówno z chęci zmniejszenia tzw. „efektu tunelowego”, jak i potrzeby optymalizacji wykorzystania, drogiej przecież, infrastruktury. Podejmowanie działań na rzecz rozszerzenia kręgu użytkowników i beneficjentów linii KDP można zatem postrzegać zarówno jako działanie z dziedziny rozwoju regionalnego, jak i ekonomizacji eksploatacji infrastruktury. Zagadnienia te są przedmiotem niniejszego artykułu.