Poza narracją i fabułą – „Visitors” Godfreya Reggio jako przykład niefikcyjnego kina „avant-doc”. Typologie filmu dokumentalnego

W Visitors (2013) Godfrey Reggio korzysta z podstawowych zabiegów formalnych charakterystycznych dla swej autorskiej stylistyki: alternacji zdjęć zwolnionych i poklatkowych oraz synergicznego związku obrazów z muzyką Philipa Glassa, która stanowi rodzaj rytmicznej partytury, determinującej ostateczną wersję montażową. Choć film można traktować jako kolejną części trylogii Qatsi, czyniącą z niej tetralogię, należy zarazem zachować świadomość, że różni się on znacząco od wcześniejszych realizacji twórcy. Autor rozpatruje Visitors jako przykład nienarratywnej formuły avant-doc, łączącej tradycje kina awangardowego i dokumentalnego. Lektura filmu Reggio skłania go do przemyślenia nienarratywnych form sztuki ruchomych obrazów oraz pozycji widza – nie jako odbiorcy, ale kogoś, kto jest głównym producentem znaczeń i w istocie sam staje się storytellerem.

In Visitors (2013), Godfrey Reggio uses the fundamental formal procedures characteristic of his authorial style: the alternation of slow-motion and time-lapse cinematography and the synergic relationship between the images and Philip Glass’s music, which constitutes a kind of rhythmic score that determines the final editing. Although the film can be seen as another part of the Qatsi trilogy, making it a tetralogy, one should, at the same time, remain aware that it differs significantly from the filmmaker’s earlier works. The author considers Visitors as an example of a non-narrative avant-doc formula, combining the traditions of avant-garde and documentary cinema. Reading Reggio’s film makes him rethink non-narrative moving image art forms and the position of the viewer – not as a recipient of the stories presented to him, but as someone who is the producer of meaning and – in fact – becomes a storyteller himself.